این خلأئی که در وجود خویش داشتیم، این آرزوی روشن و مشخص یعنی آرزوی غیر عاقلانه ی برگشتن به عقب یا برعکس تسریع حرکت عقربه‌های زمان. این تیر‌های سوزان خاطرات، همه اینها احساس تبعید بود.