و از نابینایی عجیب مردانی که از تغییرات درون خود آگاهند و بر دوستانشان تصویری یکسان و دائمی تحمیل می‌کنند، حیران ماند. مرگ خوش آلبر کامو

از این رو باید کمی جهل باشد که زندگی را در خوشبختی کامل کند. آنان که فاقد این هستند باید به کسب آن همت بگمارند: باید بی بصیرتی حاصل شود. مرگ خوش آلبر کامو

نور و سایه روی سبیل گربه سر میخورند. چرا انقدر مرا تحت تأثیر قرار می‌دهند؟ درست مثل این است که با نگاه کردن به این میله‌های ابریشمی سیاه و سفید در یک آن همه چیز را بفهمم، در حالی که چیزی برای فهمیدن وجود ندارد، فقط میتوان از روزهایی به این پاکی، زیر آسمانی به این سبکی شگفت زده شد. قاتلی به پاکی برف کریستین بوبن

احتمالا من یک فیلسوف بودم، یا دست کم یک بیگانه ی ابدی، و زندگی هم قرار نبود برایم راحتتر شود. خودم را از جریان جدا کرده بودم، از کشتی مادر کنده بودم، حالا داشتم با عجله میرفتم سمت فضای لایتناهی ترسناک بالای سرم. جزء از کل استیو تولتز

بعد شروع کردم به فکر کردن درباره اشک. چرا تکامل کاری با بدن انسان کرده که نتواند غمش را پنهان کند؟ جزء از کل استیو تولتز

تو کسی هستی که نمیگذاری به تنهایی ام اکتفا کنم. من برای تنهایی نیرویی شگرف دارم. میتوانم روزها، هفته‌ها و ماه‌ها را تنها سپری کنم. خواب آلوده و آسوده. و مانند یک نوزاد، خشنود.
تو آمدی و خواب آلودگی را برهم زدی. فراتر از بودن کریستین بوبن

زاد و ولد سریع جنون نوشتن در میان سیاستمداران، راننده‌های تاکسی، زنان باردار، معشوقه ها، آدم کش ها، جنایتکاران، فاحشه ها، روسای پلیس، پزشکان و بیماران به من ثابت می‌کند که هر فردی، بدون استثناء در درون خود حامل استعداد بالقوه نویسندگی است و تمام نوع بشر کاملا حق دارد که با فریاد «همه ما نویسنده ایم!» به خیابان‌ها هجوم بیاورد. دلیلش این است که هرکسی در قبول این واقعیت که نامفهوم و نامرئی در دنیایی متفاوت ناپدیدخواهد شد دچار تشویش میشود و می‌خواهد پیش از اینکه زیادی دیر بشود خود را به دنیایی از واژه‌ها تبدیل کند. کتاب خنده و فراموشی میلان کوندرا

کسی که افکار خود را علنی منتشر می‌کند در واقع دارد خطر قانع شدن مردم نسبت به درستی عقایدش را می‌پذیرد و به بیان دیگر، او هم در ردیف افرادی قرار می‌گیرد که نیت تغییر دادن جهان را دارند. تغییر دادن جهان! آهستگی میلان کوندرا

حکمت اپیکوری مبتنی بر سرنوشت غم انگیزی است. انسان به جهان پر درد و رنجی پرتاب می‌شود و کم کم پی می‌برد که یگانه ارزش بدیهی و قابل اعتماد، لذتی است که او خود بتواند احساس کند، هر قدر هم که ناچیز باشد. جرعه ای آب گوارا، نگاهی به سوی آسمان، و یا نوازشی. آهستگی میلان کوندرا

بعضی چیزها را آدم نداند بهتر است. چون تا وقتی نمیدانی بهت ربطی هم پیدا نمیکند، اما تا دانستی، یقه ات را میگیرد و دیگر تا آخر عمر باهات است ویران می‌آیی حسین سناپور

حالا آنجا نیستم، هیچ جا نیستم؛ بادم که از همه طرف می‌دود و لای این دهانهای گشاد قیقاج میدهد و فرار میکند؛ برگ چنار قهوه ای ام اصلا که یواشکی از کنار چشم شان می‌افتم رو سبزی چمن و قایم میشوم؛ دود سیگار آن آقا هستم که همینطور که خودش میرود پشت سرش جا می‌مانم و سبک میشوم و نازک، و جلو جسم‌ها می‌روم بالا و غیب میشوم. ویران می‌آیی حسین سناپور

اصلا دیگر زمان چیست جز سکوتی سنگی، که میتوان بر بالای آن گردش کرد و رفت و بازگشت و از همه طرف نگاهش کرد. ویران می‌آیی حسین سناپور

من هم میدانستم این لبخند و چهره ی خودم نیست، اما آن را دوست داشتم. این یکی از چیزهای اصل کاری بود که میخواستم همیشه داشته باشم ش تا وقتی آنی میشوم که خودم میخواهم، یعنی آدمی که همه چیز خودش را دوست دارد، این لبخند هم باهام باشد. ویران می‌آیی حسین سناپور

مقصر کسی نیست. تقصیر یعنی جمع شدن هزار عمل هزار آدم مختلف از پدر پدربزرگهامان تا حالای خودمان ویران می‌آیی حسین سناپور

بود. لازم نبود به ش فکر کنم و در خیال بسازم ش. لازم نبود با هر صدایی یا چشمهای قهوه ای یی یا خنده ی ریزریزی چشمم را ببندم و او را ببینم. کنارم بود. آنقدر بود که به این چیزهاش فکر نمیکردم. ویران می‌آیی حسین سناپور

او را که نمیتوانستم تابستان و زمستان تنم کنم یا توی کمد نگه ش دارم. کاش بعضی‌ها را میشد. ویران می‌آیی حسین سناپور

ادبیات از بین خواهد رفت و جمله‌های شاعرانه ی احمقانه در جهان جولان خواهند داد جاودانگی میلان کوندرا

چرا تمام اعمال ما باید مثل یک کلوچه در ماهی تابه عقل پشت و رو شود جاودانگی میلان کوندرا

احساس میکرد دلش میخواهد مخفیانه بمبی منفجر کند و این امید مبهم را داشت که پس از طوفان، ابرها پراکنده شوند و همه چیز مثل سابق بشود. جاودانگی میلان کوندرا

دولت‌ها همیشه به دشمن نیازمندند، ولو اینکه در حال جنگ نباشند. اگر دشمن واقعی نداشته باشی، باید یکی بسازی و درباره اش شایعه بپراکنی. این مردم را میترساند، و آدمها وقتی بترسند، از خط خارج نمیشوند. شب پیش‌گویی پل استر

پیش از اینکه آتش جنگ لفظی شعله ور شود، هر دو کوتاه آمدیم؛ پی برده بودیم که ممکن است همدیگر را به گفتن چیزهایی واداریم که بعدا پشیمانی به بار آورد، چیزهایی که هرگز نتوان از خاطر زدود، حتی اگر پس از اینکه آرام شدیم، بارها عذرخواهی کنیم. شب پیش‌گویی پل استر

من آخرِ همه ی چیزها را دیده ام. من به قعر جهنم فرو رفتم و پایان را دیدم. وقتی از چنین سفری برگردی، فرقی نمیکند تا چه مدت به زندگی ادامه دهی؛ بخشی از وجودت برای همیشه مرده است. شب پیش‌گویی پل استر

آنچه بر جهان حکومت میکند، پیشامد و احتمال است، تصادف محض، و تصادف هر روز مثل سایه ما را تعقیب میکند. هر آن ممکن است زندگی را از ما بگیرند، بی هیچ علتی. شب پیش‌گویی پل استر

آقای الف نمیدانست که به طرف سیاهچالِ آخرین نقطه ی داستان گام برمیدارد. کلماتی که مکتوب میشد او را به دنبال میکشید. به آسمان نگاه کرد. نمیتوانست بندهای مکتوب داستانی تمام شده را که رقم زده شده بود، از پاهایش باز کند و مردی باشد بیرون از روایتی مکتوب. به اتاق رفت. از سرسرا گذشت، از پله‌ها فرود آمد و در سیاهی آخرین نقطه گم شد.
داستان «پلکان» دیوان سومنات (مجموعه داستان‌های کوتاه) ابوتراب خسروی

وضع اکثر مردم شباهت به برگی دارد که از درخت جدا میشود، در هوا چرخ میخورد، به این سو و آن سو کشانده میشود و سرانجام بر زمین می‌افتد. ولی برخی شبیه به ستارگانند که در مسیری معین سیر میکنند؛ اینان رهروانی هستند که دست نسیم به دامنشان نمی‌رسد. راه و راهبر در وجود خودشان است. سیدارتا هرمان هسه

عشق، مگر حتما باید پیدا و آشکار باشد تا به آدمیزاد حق عاشق شدن، عاشق بودن بدهد؟ گاه عشق گم است، اما هست. هست، چون نیست؛ عشق، مگر چیست؟ آنچه که پیداست؟ نه! عشق اگر پیدا باشد، که دیگر عشق نیست! معرفت است. عشق، از آن رو هست، که نیست! پیدا نیست و حس میشود. می‌شوراند. منقلب میکند. به رقص و شلنگ اندازی وا میدارد. میگریاند. می‌چزاند. می‌کوباند و می‌دواند. دیوانه به صحرا! جای خالی سلوچ محمود دولت‌آبادی

دهقانانی زمخت با خیش‌های خود قلب زن را شخم میزدند. جای خالی سلوچ محمود دولت‌آبادی

زبان دیگران، دل دیگران است، بگذار دل برخی با مرگان نباشد، نباشد! جای خالی سلوچ محمود دولت‌آبادی

سالها گمان میکرد همه وجود خود را میشناسد و چیزی را از خودش پنهان نکرده است. اما تغییر حال اون نشان میداد که در جایی از وجودش راز بزرگی نهفته است، و او خود، کوچکترین تصوری از این راز بزرگ ندارد. سلاخ خانه شماره 5 کورت ونه‌گات

همه چیز بستگی به انتخاب من داشت ، میتوانستم از واقعیت چیزهای ساده ای که برابر چشمانم می‌آمدند فراتر بروم. سومین پلیس فلن اوبراین

تا حالا یه سوزن تو تخت خوابت گم کردی؟ شک همونقدر ذهن آدمو آزار میده سومین پلیس فلن اوبراین

هم از این بود اگر چشمهای مرگان، چنان زیبا مانده بود. درخششی سمج، از قعر نومیدی. جای خالی سلوچ محمود دولت‌آبادی

هنوز نمرده بودم، ولی داشتم به سرعت میگندیدم. کی توی این وضعیت نبود؟ همه مان مسافر این کشتی سوراخ بودیم و دل مان هم خوش بود که زنده ایم. عامه پسند چارلز بوکفسکی

از ترس بر خود میلرزم، چرا که میترسم روزی فرا برسد که زنانی چون من توسط مردان کلیسای جهانی از بین بروند. و میدانی چرا نابودشان میکنند عالیجناب؟ چون به شما یادآوری میکنند که روح و استعداد خود را انکار کرده اید. و برای چه؟ برای خدایی، که به قول همه ی شما، آسمانی بالای سر شما آفرید و زمینی در زیر پایتان، که در حقیقت ساکنینی از زنان دارد که شما را به این دنیا می‌آورند. زندگی کوتاه است (نامه به قدیس آگوستین) یوستین گردر

این به میزان بدبختی بستگی دارد، اگر بدبختی خیلی بزرگ باشد، دیگر میلی به جنگیدن با آن نداری، فقط میخواهی برای یک لحظه هم که شده آن را فراموش کنی. زندگی جنگ و دیگر هیچ اوریانا فالاچی

تو 38 سال سن داری و آنقدر خسته ای که شاید هیچکس در اثر گذر سالیان عمر به پایت نمیرسد. یا به زبانی درستتر: تو در حقیقت خسته نیستی بلکه ناآرامی و از اینکه گامی بر این زمین برداری هراسان. گویی دامهای بشری موی بر تنت سیخ میکنند و از همین روست که همواره هر دو پایت همزمان در هواست. نامه‌هایی به میلنا فرانتس کافکا

سرانجام من پرسیدم: «شاید من باید تمام مدت روز را انتظار بکشم؟» تو پاسخ دادی بله و به طرف اشخاصی که در آنجا منتظرت بودند رو گرداندی. پاسخت بدان معنا بود که دیگر اصلا نخواهی آمد و تنها اجازه ای که به من میدهی اجازه ی انتظار کشیدن است. نامه‌هایی به میلنا فرانتس کافکا

پرسش دیگر بس است. پرسش‌ها در دنیای زیرزمینی خود در خواب خوش غنوده اند. چرا با افسون آنها را آفتابی و آشکار کنیم؟ پرسشها خاکستری و اندوهناکند و پرسنده را نیز چنین میکنند. نامه‌هایی به میلنا فرانتس کافکا

سرانجام چه زمانی کسی خواهد آمد تا این جهان وارونه را راست کند؟ نامه‌هایی به میلنا فرانتس کافکا

منظره ی ویرانی آدمها، غم انگیز‌ترین منظره ی دنیاست. هم‌نوایی شبانه ارکستر چوب‌ها رضا قاسمی

برای درک حقیقت، من به خیال خودم بیشتر اعتماد میکنم تا به آنچه که در واقع رخ میدهد. شما بهتر میدانید که رفتار و گفتار آدمها چیزی نیست جز پوششی برای پنهان کردن آنچه که در خیالشان میگذرد. هم‌نوایی شبانه ارکستر چوب‌ها رضا قاسمی

هر بار که می‌ایستم مقابل آینه، فقط سطح نقره ای محوی را میبینم که تا ابدیت تهی ست. هم‌نوایی شبانه ارکستر چوب‌ها رضا قاسمی

همصحبتی من با دیگران چه فرقی داشت با وضعِ یک آسانسورچی، که دائما در معرض شنیدن ماجراهایی است که یا از ابتدای آن بی خبر است یا از انتهایش؟ تازه کسی از آسانسورچی توقع واکنش ندارد. خوشحال هم میشوند که حواسش جای دیگری باشد. هم‌نوایی شبانه ارکستر چوب‌ها رضا قاسمی

دیگر خوشبختی که هم اکنون آرزویش را میکردم مطرح نیست بلکه تنها آگاهی مطرح است پشت و رو آلبر کامو

دیگر نمیدانم که آیا دارم زندگی میکنم یا فقط بخاطر می‌آورم؟ پشت و رو آلبر کامو

هر آدمی کم و بیش رازهای کوچکی دارد که با خود به گور خواهد برد. رازهایی هم هست که میکوشیم تا آنجا که ممکن است از چشم دیگران پنهان بماند. مثلِ آدم شش انگشتی که دائم انگشت ششمش را پنهان میکند. هم‌نوایی شبانه ارکستر چوب‌ها رضا قاسمی

این خلأئی که در وجود خویش داشتیم، این آرزوی روشن و مشخص یعنی آرزوی غیر عاقلانه ی برگشتن به عقب یا برعکس تسریع حرکت عقربه‌های زمان. این تیر‌های سوزان خاطرات، همه اینها احساس تبعید بود. طاعون آلبر کامو

آنچه بیش از هر چیز مرا تکان داد، این واقعیت ساده بود که او بدن دارد. تا وقتی که او را دراز کش در تخت ندیده بودم، هنوز به وجودش باور نداشتم. هنوز یقین نداشتم مثل من و آلما، یا هلن و حتی شاتو بریان وجود واقعی داشته باشد. برایم عجیب بود که هکتور، دست و چشم و تاخن و شانه و گردن و گوش چپ دارد، قابل لمس است و موجودی خیالی نیست. مدتها در سرم با من زندگی کرده بود، و عجیب بود که ببینم جای دیگری خارج از ذهن من هم وجود دارد. کتاب اوهام پل استر

شاید دیگر بازیگرانِ زن بر پرده تأثیر گذارتر باشند،اما در جهان واقعیِ رنگ و صدا، در دنیای سه بعدیِ پنج حس و چهار عنصر و دو جنس، هرگز کسی را ندیده بود که قابل قیاس با این زن باشد. کتاب اوهام پل استر

زندگی، توهمی ست که هر روز از نو خلق میشود. کتاب اوهام پل استر

هنوز نمیدانستم که هستم و چه میخواهم، و تا وقتی راهی برای ادامه ی زندگی در کنار دیگر انسانها پیدا نمیکردم، همانطور نیمه انسان باقی میماندم. کتاب اوهام پل استر

او هنوز در جهان زندگی میکند، اما جهان دیگر جای او نیست. او به قتل رسیده، اما هیچکس آنقدر مهربان و با ملاحظه نبوده که او را بکشد. او خیلی ساده حذف شده است. کتاب اوهام پل استر

وقتی تمامِ ورق‌های دستتان نشان میدهند که بازنده اید، تنها راهِ پیروزی شکستن قوانین است. مانند حکایاتِ کهن گدایی میکنید، قرض میکنید و میدزدید، و اگر در این بین دستگیر شدید، حداقل با تمام وجود مبارزه کرده اید. کتاب اوهام پل استر

این مسأله شاید چندان مهم به نظر نرسد، اما از ژوئن تا آن روز اولین بار بود به چیزی میخندیدم و وقتی اضطراب و فشاری غیر منتظره از قفسه ی سینه ام بالا آمد و ریه هایم به خرخر افتاد فهمیدم هنوز به آخر خط نرسیده ام، فهمیدم هنوز بخشی از وجودم میخواهد به زندگی ادامه دهد. کتاب اوهام پل استر

کالیگولا: تنهایی! تو میدانی تنهایی چیست؟ آره، تو تنهاییِ آدمهای شاعر و عنین را میشناسی؟ تنهایی؟ اما کدام تنهایی؟ تو نمیدانی که آدمِ تنها هیچوقت تنها نیست! تو نمیدانی که همه جا بارِ آینده و گذشته همراهِ ماست. آدمهایی که کشته ایم با ما هستند. تازه تا اینجا و با اینها کار آسان است. اما آنهایی که دوستشان داشته ایم ، آنهایی که دوستشان نداشته ایم اما دوستمان داشته اند، پشیمانیها، هوسها، تلخی و شیرینی، زنهای هرجایی و دارو دسته ی خدایان.
تنها! اگر دستِ کم به جای این تنهایی مسموم از حضور دیگران، که تنهایی من است، میتوانستم مزه ی تنهایی حقیقی را، مزه ی سکوت و لرزش درخت را بچشم!
تنهایی! نه اسکیپون. این تنهایی پر از دندان قروچه است، صدای نعره‌ها و همهمه‌های گمگشته در سرتاسر آن پیچیده است. کالیگولا آلبر کامو

بار دیگر سعی کرد در قلب خود به دنبال جایی بگردد که سخت نشده باشد، اما چیزی نیافت. 100 سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز

دردی در اعماق قلبش احساس میکرد که همچون سنگریزه ای در کفشش او را آزار میداد. 100 سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز

منطقی بودن، همیشه آسان است، اما تا پایان کار منطقی بودن، تقریبا محال است. اسطوره سیزیف آلبر کامو

فکر میکنید گذشته برای این قابل تغییر نیست که دیگر گذشته و تمام شده؟ وای، نه. لباس گذشته از تافته ای هزار رنگ درست شده و هر بار که به طرفش برمیگردیم، آن را به رنگ دیگری میبینیم. زندگی جای دیگری است میلان کوندرا

انقلاب و جوانی زوج خوبی را تشکیل میدهند. انقلاب به میانسالان چه وعده ای میتواند بدهد؟ به بعضی فلاکت وعده میدهد و به بعضی دیگر نعمت. اما این نعمات چندان نمی‌ارزند، چون به خزان زندگی مربوط میشوند، و به همراه مزایایشان، فعالیتی طاقت فرسا، فروپاشی عادات و رسوم و تردید به بار می‌آورند. زندگی جای دیگری است میلان کوندرا

دانشمند پیر همچنان که این جوانان پرهیاهو را نگاه میکرد، ناگهان متوجه شد که در این سالن او تنها کسی است که از امتیاز آزادی برخوردار است، چون سالخورده است؛ فقط وقتی آدم سالخورده است میتواند هم نظریات این گله را نادیده بگیرد و هم نظریات جمع و آینده را. او با مرگِ نزدیکش تنهاست و مرگ نه چشم دارد و نه گوش؛ او احتیاجی ندارد که مورد پسند مرگ واقع شود؛ میتواند هرکاری که دوست دارد بکند و هر چه دلش میخواهد بگوید. زندگی جای دیگری است میلان کوندرا

دخترک در آسمانِ پر ستاره ی عشقهای او، همچون ستاره ای حقیر و گذرا محسوب میشد، اما حتی یک ستاره ی کوچک هم، هنگامی که ناگهانی از جایش کنده شود، میتواند به طرز تاخوشایندی هماهنگی کائنات را بر هم بزند. زندگی جای دیگری است میلان کوندرا

ثانیه هایی که او در آن زندگی میکند، همچون ابدیت وسیع است؛ و این چند خانم و آقایی که او را نگاه میکنند، تماشاچیان این دنیا هستند! او یا با قدمهایی محکم و مردانه از این دنیا عبور خواهد کرد، یا سزاوار زندگی کردن نخواهد بود! زندگی جای دیگری است میلان کوندرا

گاهی وقت‌ها آنچه مینویسید برای همیشه رهایتان میکند، مثلِ عکسهای قدیمی در تور تند آفتاب که کم کم رنگشان میپرد و جز کاغذ سفید چیزی از آنها نمیماند. مردی با کت و شلوار مشکی استفن کینگ

کلمات عادی برای این ساخته شده اند که به محض اینکه بر زبان آیند، از بین بروند، و بجز خدمت کردن در همان لحظه ی برقراری ارتباط، هدف دیگری ندارند؛ تابع اشیا و چیزها هستند و فقط به آنها نام میبخشند؛ اما اینجا میبینیم که این کلمات، به خودی خود، چیزی شده بودند و تابع هیچ چیز نبودند؛ برای یک گفتگوی فوری و یک انهدام سریع به وجود نیامده بودند؛ بلکه دوام و بقا داشتند. زندگی جای دیگری است میلان کوندرا

ناگهان چشمهای نقاش برق زد؛ قلم مویی برداشت، آن را در رنگ سیاه فرو برد، سر مامان را با ملایمت چرخاند و دو خط مایل روی صورتش کشید و در حالی که میخندید گفت: «من تو را خط زدم! من اثر خداوند را خراب کردم!» زندگی جای دیگری است میلان کوندرا

اینکه دنیا آزاد نیست، به اندازه ی اینکه آدمها آزادیشان را فراموش کرده اند بد نیست. زندگی جای دیگری است میلان کوندرا

این آن عشقی نبود که مامان از مدتها پیش رویای آن را داشت، یعنی دیدن عشق در چشمها؛
این عشقی غیر منتظره بود که از پشت، پس گردنش را گرفته بود. زندگی جای دیگری است میلان کوندرا

نفسش بوی باد میداد. بوی باران خنک بود. و دهانش بوی چوب میداد. و من یکباره میان دستهایش شعله ور میشدم. سمفونی مردگان عباس معروفی

گفت: «من از ازدواج نمیترسم. از این میترسم که تو هم مثل آیدا ذله شوی. من دنبال چیزی میگشتم که گمش کرده ام. دارم رفته رفته تبدیل به آدمی میشوم که به فکر کردن فکر میکند. حالا فکر کردن برای من عادت شده. هدف شده. همه اش دلم میخواهد بنشینم و فکر کنم. مهم نیست که دستهام به چه کار ی مشغول اند.» سمفونی مردگان عباس معروفی

آن شب دلم میخواست شادی ام را با او نصف کنم. مثل یک سیب از وسط نصف کنم تا هر کدامش را که خواست بردارد. و او شاید این چیز‌ها را میدانست و به من بروز نمیداد. حتی به روی خودش هم نمی‌آورد. فقط گاه نگاهش روی گوش یا موهام میماند و تا سر برمیگرداندم مثل گنجشک پریده بود. سمفونی مردگان عباس معروفی

احساس میکردم وقتی آدم تنها میشود تمامی غم دنیا در وجودش خیمه میزند. احساس میکند آنقدر از دیگران دور شده که دیگر هیچوقت نمیتواند به آنها نزدیک شود. میبیند میان اینهمه آدم حسابی تنهاست. یعنی هیچکس را ندارد. سمفونی مردگان عباس معروفی

به روی خودم نیاوردم که چقدر دلم برای توداری و سکوت و تنهایی اش تنگ شده بود. ماشین را نگه داشت و با تمام هیکلش به عقب برگشت. اولین بار بود که در صندلی عقب مینشستم.
- «باز هم قهری؟»
چیزی نگفتم. دستم روی دستگیره ی در بود. نباید سوار میشدم. در صدایش یکجور مهربانی خصوصی بود. از آن مهربانی‌ها که اثرش مثل بوی عطر گران قیمتی تا مدت‌ها با تو میماند. رویای تبت فریبا وفی

شب خواب دیده بودم که مرده ام.
حسودی ام میشد به همه ی زنده‌ها که همچنان در بینشان زندگی میکردم. رویای تبت فریبا وفی

یکی از احمقانه‌ترین فرمولهای روانشناخت جدید اینست که میگویند: «علت میخواری معتادان اینست که نمیتوانند خود را با واقعیات سازگار کنند.»
ولی آخر کسی که بتواند خود را با واقعیات سازگار کند که یک بی درد الدنگ است. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

خوشبختی از آن شیرینیهاییست که باید گرم گرم خورد. نمی شود آن را به منزل برد. همینکه کسی بخواهد آن را به هر قیمت شده حفظ کند گه کاری می‌شود. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

بچه که بودم یه خر داشتم که همین جور عرعر میکرد. منظورم اینه که عرعر اونم دل آدم رو میسوزوند. اما عاقبت فهمیدم که خودمم که اینجور عرعر میکنم، نه اون زبون بسته. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

علم، تپانچه ی عجیبی است. با همه جور چیز میشود آن را پر کرد و درق درق کلک هر چیز قشنگی که هست را کند. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

میگفتند تنها چیزی که همه درد‌ها را دوا میکند عشق است. پیدا بود که هنوز مبتلا نشده بودند.
چطور جرأت میکردند این حرف را جلو کسی بزنند که عشق زندگیش را داغان کرده بود و پیش پایش ریخته بود. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

مخصوصا نباید دنبال عوض کردن دنیا بود. دنیا خیلی وقته راه افتاده. از همون اولش هم بد راه افتاده. بلافاصله هم راهش کج شده و توی این راه کج خیلی جلو رفته. حالا هیچکس نمیدونه تو کدوم جهنم دره ای سرگردونه و مارو هم با خودش میبره. هیچکس هم نیست که دست آدمو بگیره. همه مثل همند. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

از اونهایی ست که میترسن یک جا بند شن. به قدری بهشون تیر خالی کردن که میترسن یک جا، روی یه شاخه بمونن. مثل پرنده ها. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

جس! میلیونها و میلیاردها آدم توی این دنیا هست که همه شون میتونن بی تو زندگی کنن. اما آخه چرا من نمیتونم. این درد رو کجا ببرم؟
من نمیتونم بی تو زندگی کنم. کاری که هرکسی میتونه بکنه، کاری که از یه بچه پنج ساله هم برمیاد از من بر نمیاد. تو هیچ سر در میاری؟ خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

شهرها را نبود ما غریب نمیکند. شهر‌ها در فقدان انسان، امتداد می‌یابد. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم نادر ابراهیمی

از تمام خنده ها، آن را بستای که جانشین گریستن شده است. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم نادر ابراهیمی

از تمام خنده ها، آن را بستای که جانشین گریستن شده است. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم نادر ابراهیمی

آهنگ ها، تنهایی را تسکین میدهند؛ اما تسکینِ تنهایی، تسکینِ درد نیست.
در میان بیگانه‌ها زیستن در میان بی رنگی و صدا زیستن است.
اینک اصوات، بی دلیل‌ترین جاری شدگان در فضا هستند. وقتی همه میگویند، هیچکس نمشنود.
به خاطر داشته باش! سکوت، اثبات تهی بودن نمیکند. اینک، آنکه میگوید، تهی ست _ و رفتگران، بی دلیل نیست که شب را انتخاب کرده اند. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم نادر ابراهیمی

باز میگردم. همیشه باز میگردم.
مرا تصدیق کنی یا انکار، مرا سرآغازی بپنداری یا پایان، من در پایانِ پایان‌ها فرو نمیروم.
مرا بشنوی یا نه، مرا جستجو کنی یا نکنی، من مردِ خداحافظیِ همیشگی نیستم.
باز میگردم؛ همیشه باز میگردم. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم نادر ابراهیمی

و آن مردی را که در آخرین لحظه ی زندگی میخواست چیزی بگوید و نگفت و بعد کسانی بودند که گفتند: «شنیدیم» و سخنش، کلام بزرگان شد و یک جمله از صد هزار جمله بود که در یک کتاب از صد هزار کتاب، احساس بطالت می‌کرد.
و آن زنی را که شاید یک جمله ی دردناک گفته بود و تنها بود که مُرد و هیچکس نشنید و احساس بطالت، در فضا معلق ماند. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم نادر ابراهیمی

بخواب هلیا!
تنها خواب تو را به تمامی آنچه که از دست رفته است، به من، و به رویاهای خوش بر باد رفته پیوند خواهد زد. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم نادر ابراهیمی

ما هرگز از آنچه نمی‌دانستیم و از کسانی که نمیشناختیم ترسی نداشتیم. ترس، سوغات آشنایی هاست. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم نادر ابراهیمی

آنچه هنوز تلخ‌ترین پوزخند مرا بر می‌انگیزد «چیزی شدن» از دیدگاه آنهاست _ آنها که میخواهند ما را در قالب‌های فلزی خود جای بدهند. آنها با اعداد کوچک به ما حمله میکنند. آنها با صفر مطلقشان به جنگ با عمیق‌ترین و جاذب‌ترین رویاها می‌آیند. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم نادر ابراهیمی

واژه‌ها در من ماندند و در من مذاب شدند و در آن سرمای زندگی سوز، واژه‌ها در وجود من بستند. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم نادر ابراهیمی

خواهش میکنم از دادن پاسخ خودداری کنید. احتمال دارد که من در اشتباه باشم و در این لحظه از زندگی ام علاقه ای ندارم که از خواب و خیال بیرون بیایم. میل دارم موضوع برایم مبهم بماند. دلتنگی‌های نقاش خیابان 48 (9 داستان) جروم دیوید سالینجر

تنها زیانی که هنرمند بودن میتواند برای شما داشته باشد این است که سبب میشود پیوسته اندکی غمگین باشید. دلتنگی‌های نقاش خیابان 48 (9 داستان) جروم دیوید سالینجر

من، دیشب مُردم. امشب، هنگامی که روی صحنه بودم و دیدم دقیقا کاری را انجام میدهم که بخاطرش انتخاب شده ام، بار دیگر از خاکستر هایم متولد شدم. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

من از برداشتن گام هایی که در نقشه نیست می‌هراسم اما اگر علی رغم واهمه هایم آن گام‌ها را بردارم، زندگی بسیار جالب‌تری خواهم داشت. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

این دلیل دیگری ست که به خدا اعتقاد ندارم. منظورم این است که به رفتار آنهایی که اعتقاد دارند، نگاه کنید! ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

تغییرات تنها زمانی رخ میدهند که کاملا بر خلاف کارهای میشگی مان عمل میکنیم. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

یکی از متهورانه‌ترین کارهایی که هر انسانی میتواند انجام دهد این است که بر خلاف چیزهایی که باور دارد خوب یا زیبا هستند عمل کند. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

یکسری قوانین وجود دارند و اگر از آنها تبعیت نکنید، ذهن هوشیار این ایده را که خوشبختید، رد میکند. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

هنگامی که از دنیای عادی مان خارج میشویم و تمام مرز‌ها و تعصبات معمول را پشت سر میگذاریم، به ماجراجویی گرایش بیشتری پیدا میکنیم. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

هنگامی که احساس خشم یا سردرگمی میکنی، سعی کن به خودت بخندی. به زنی که از تردید‌ها و نگرانی‌ها رنج میبرد و میپندارد مشکلاتش مهم‌ترین عامل در این دنیایند، بخند. به پوچی ناب آن وضعیت بخند.
بیشتر مشکلات ما از این امر به وجود می‌آید که از قوانین تبعیت میکنیم. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

دسته ای پرنده را تجسم کن. چند پرنده میبینی؟ یازده، نوزده یا پنج تا؟ ایده ای مبهم داری اما تعداد دقیق پرنده‌ها را نمیدانی. پس منشأ آن اندیشه چیست؟ یک نفر آن را در ذهنت گذاشته است. کسی که تعداد دقیق پرندگان، درختان، سنگ‌ها و گل‌ها را میداند. کسی که در کسری از ثانیه از تو مراقبت کرد و قدرتش را نشان داد. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

- آیا اگر از تو بخواهم همین الان بیرون برویم و قبل از رفتن به رستوران تمام این کتاب‌ها را میان افرادی که در راه دیدیم، پخش کنیم، تقاضای زیادی کرده ام؟
- من بدون کتابهایم احساس عریان بودن میکنم.
- منظورت این است که احساس میکنی بی سوادی؟
- «بی فرهنگی» واژه ی بهتری است.
- پس فرهنگ تو در قلبت نیست. بر روی قفسه کتابخانه جای دارد. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

همه گونه وسایل راحتی جسمی داشتم و زندگیِ من مثل ماشین اداره میشد،
ولی مانع از این نبود که فقدان یک چیزی را حس کنم، یک چیز غیر قابل وصف ولی لازم، قدری حیات، یک ذره روح.
حقیقت این است که من نتوانسته بودم بفهمم که چه چیز در زندگیِ من کم است.
هرگز تمنیات و آرزوهای خود را تجزیه و تحلیل نکرده بودم،
فقط گاهی یک شعاع درخشنده، یک نت موسیقی، یک نگاه، یک چیز شیرین و دلپذیر، یک حس لازمه حیات و زندگی، برای یک لحظه خود را نشان میداد.
مرا به طرف خود میکشید و مثل نفسی ناپدید میشد و از بین میرفت پر شارلوت مری ماتیسن

من هم کم کم دارم چهره ی پف کرده ی مشابهی به هم میرسانم، چهره ای چون خمیر خشک شده، مثل دیواره ی پوسته شده ی آبریزگاه‌های عمومی، نیمه لبخند ابلهانه ای بر لب، و دارم به دنیا از آنسوی علت‌ها و رویداد‌های انسانی نگاه میکنم. تنهایی پر هیاهو بهومیل هرابال

و اینجا، در این سردابه و در این پرِس، خود، سقوط خویش را برخواهم گزید، سقوطی که عروج است، و در آن حال که دیواره‌های طبله پاهایم را به هم فشردند و زانویم را تا زیر چانه ام و بعد بالاتر می‌آورند، از خروج از بهشتم سر باز میزنم. در زیرزمین خودم هستم و هیچکس نمیتواند بیرونم کند. گوشه ای از یک کتاب به دنده ام فشار می‌آورد. ناله سر میدهم. مقدرم این بود که با حقیقت نهایی، بر بستر شکنجه ی ساخته ی دستِ خودم روبه رو شوم. تنهایی پر هیاهو بهومیل هرابال

میدانم خیالی باطل است اما زندگی واقعیات ناگوار بی شماری را در مقابلم قرار داده که کمی خیال بافی مانعی ندارد. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

برای افرادی که سفر میکنند، زمان مفهومی ندارد و تنها مکان مهم است. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

هنگامی که به پایکوبی میپردازی، دنیای معنوی و مادی موفق میشوند همزیستی پیدا کنند. فکر میکنم دلیل اینکه در حرکات باله فرد روی شست پایش می‌ایستد این است که در حالی که با زمین در تماس است به سوی آسمان‌ها کشیده است. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

من متوجه شده ام هنگامی که میکوشم با تنهایی به مقابله برخیزیم، قوی‌تر میشود اما اگر آن را نادیده بگیریم، ضعیف‌تر خواهد شد. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

تنها کاری که باید انجام دهیم این است که درک کنیم همه مان بنا به دلیلی به این جهان آمده ایم که باید نسبت به آن خود را متعهد کنیم. آنگاه هست که میتوانیم بر رنج‌های بزرگ و کوچک خود بخندیم و بدون ترس پیش برویم و آگاه باشیم که در هر گام ما مقصودی و منظوری نهفته است. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

بدون کوچکترین احساسی، گویی همواره چیزهایی را که زندگی بر او تحمیل کرده بود در سکوت بر دوش میکشید. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

تصمیم گرفتم از آتنا بپرسم چرا هنگامی که خواستار جدایی شدم، آن قدر آرام عکس العمل نشان داد.
پاسخ داد: «برای اینکه در طول زندگی آموخته ام در سکوت رنج بکشم.»
و تنها در آن هنگام بود که دست هایش را دورم حلقه کرد و تمام اشک هایی را که دوست داشت آن روز بریزد، بر آغوشم ریخت. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

اما زمان همانگونه که زخم‌ها را درمان میکند، مطلب عجیبی را نیز به من آموخت: در زندگی میتوان بیشتر از یکبار عاشق شد. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

مشغول صحبت شدیم، گویی دانشگاهی، کشمکشی، بادی، سرمایی و یا خورشیدی وجود نداشت. تنها آن دختر جوان را با چشمان خاکستری اش میدیدم که مشغول بر زبان آوردن خسته کننده‌ترین و بی محتوا‌ترین سخنان بود و با این حال قادر بود برای بقیه ی عمر توجه م را به خود جلب کند. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

هنگامی که سرنوشت با ما سخاوتمند است، همواره چاهی وجود دارد که تمام رویاهایمان در آن فرو میریزند. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

این را نیز میدانم که شب هنگام، جزئی دیگر از من سرگردان در فضا باقی خواهد ماند و در ارتباط با چیزهایی قرار خواهد گرفت که مانند بسته سیگار و یا لیوانی آب که اینک در مقابلم قرار دارند، واقعی هستند. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

ممکن است بتوانیم یک روز، یک هفته، و یا چند سال خود را نجات دهیم اما همه محکوم به از دست دادنیم. جسم مان زندگی میکند اما دیر یا زود، روح مان دستخوش ضربه ای مهلک میشود.
جنایتی بی عیب و نقص؛ چرا که نمیدانیم چه کسی شادی مان را از ما ستاند، انگیزه اش چه بود و یا گناهکاران را کجا میتوان یافت. ساحره پورتوبلو پائولو کوئیلو

ما بر مبنای آنچه در این دنیا یاد میگیریم، دنیای بعدی خود را تعیین میکنیم. اگر چیزی یاد نگیریم. جهان بعدی هم مثل همین جهان خواهد بود. همان محدودیت‌ها و و همان وزن سنگین سرب که باید بر آن غلبه کنیم. جاناتان مرغ دریایی ریچارد باخ

رمزِ کار برای جاناتان در این بود که دیگر خود را محبوس در یک جسم محدود نبیند، جسمی که طول بالش یک متر است و عملکردش را میتوان روی نمودار ترسیم کرد. رمز کار در این بود که بداند جوهره ی حقیقی اش، با کمالی همپای اعدادِ هرگز نانوشته، همزمان در همه جا ورای فضا و زمان زنده است. جاناتان مرغ دریایی ریچارد باخ

هیچ یک از آنها، باور نداشتند که پروازِ فکر میتواند به اندازه ی پرواز باد و پر، واقعی باشد. جاناتان مرغ دریایی ریچارد باخ

جاناتان گفت: «تنها قانون حقیقی، قانونی است که ما را به آزادی برساند. قانون دیگری وجود ندارد.» جاناتان مرغ دریایی ریچارد باخ

این تاوان درک نشدن است. آنها یا تو را شیطان می‌نامند یا خدا. جاناتان مرغ دریایی ریچارد باخ

برایم اتفاق افتاده است که فکر میکنم با لبخند زدن به کسی او را انتخاب کرده ام. او را جدا کرده ام، خواسته ام که فقط او شاهد محبت من باشد. میرا کریستوفر فرانک

میدانی، فهمیدن اینکه، چه موقع حس تردید، عشق و یا جنبشی ناگهانی در انسان پدید می‌آید، مشکل است. تو آن را مانند مرضی ناگهانی در درونت حس میکنی و تا وقتی که علائم مرض در تو نمایان نشود، متوجه اش نمیشوی. زندگی جنگ و دیگر هیچ اوریانا فالاچی

با لحن تازه ای حرف میزد، انگار به آنچه گفته گوش میدهد و از آنچه ممکن است بگوید میترسد. هریت این نکته را تشخیص داد، چون اصلا طرز گفتنش همین بود. چون کسانی که افکارشان به سمت و سوهایی میرود که نمیخواهند دیگران از آن سر درآورند، چنین میکنند. فرزند پنجم دوریس لسینگ

اشراف _ بله، آنها میتوانند مثل خرگوش بچه پس بیندازند، انتظارش هم هست، اما آنها پولش را دارند. فقیر فقرا هم میتوانند بچه بیاورند و نصفشان بمیرند، این هم خلاف انتظار ما نیست. اما آدمهایی مثل ما میانه حال، ماها باید حساب بچه هامان را داشته باشیم تا بتوانیم ازشان مراقبت کنیم. فرزند پنجم دوریس لسینگ

عشق نباید تمنا کند، نباید هم التماس کند، عشق باید چنان قوی شود تا مبدل به حقیقتی گردد، و به جای اینکه مجذوب شود مجذوب کند. دمیان هرمان هسه

در هر یک از ما رویایی جانشین رویای دیگر میشود. نباید به هیچ یک از این رویاها دلبستگی یافت. دمیان هرمان هسه

من هم مانند هر شخص دیگری در این دنیای دون برای قصیده سرایی، موعظه یا نقاشی نیامده بودم. تمام اینها موضوع هایی فرعی است. مأموریت حقیقی هرکسی این است: کامیابی از خویشتن. حال این کامیابی با شعر، با دیوانگی، با جنایت بود، باشد تفاوتی ندارد و به اصل قضیه مربوط نیست. دمیان هرمان هسه

آه، من چقدر ترجیح میدادم که او خشمناک میگردید، از خود دفاع میکرد و مرا ناسزا میگفت. او هیچ نکرد، این وظیفه را به عهده ی خودم گذاشت. دمیان هرمان هسه

اغلب اشخاص به وضعی کاملا غیر حقیقی زندگی میکنند، زیرا آنها آنچه را که در خارج به طور مجاز وجود دارد، حقیقی تصور میکنند و هرگز به دنیای درونی خود اجازه ی خودنمایی نمیدهند. بدون شک بدین گونه میتوانند خوشبخت باشند. دمیان هرمان هسه

وقتی که انسان چیزی را احتیاج دارد و می‌یابد، مدیون اتفاق نیست، بله مدیون خودش است. این احتیاج واقعی اوست و میل واقعی اوست که آن را برایش فراهم میکند. دمیان هرمان هسه

همین که به آخر خیابان رسیدم، مردد ایستادم. با حالی اندوهگین خیره خیره به برگهای تیره رنگ نگاه کردم و با ولع بوی نمناک، بوی تجزیه و مرگ را که مثل چیزی در خودم بود، استنشاق میکردم. آه! زندگی چه بی مزه است! دمیان هرمان هسه

مباحثات خردمندانه دارای هیچ نوع ارزشی نیست. هیچ. با چنین مباحثی فقط شخص از خودش دور میشود. و دور شدن از خویشتن گناه است. باید در خود فرو رفت، مانند یک لاک پشت که در لاکش فرو میرود. دمیان هرمان هسه

زندگی هرکس، راهی، شبه راهی یا کوره راهی است به سوی خودش. هیچ انسانی هرگز موفق نشده است کاملا خودش باشد. با وجود این هرکس سعی دارد که بشود. دمیان هرمان هسه

همیشه آخرین کسی هستم که متوجه میشوم در زندگی ام چه اتفاقی افتاده است. اما احساس میکنم همه همینطور باشند و این تصور که آدمی میتواند زندگی اش را درک کند، فقط نوعی توهم جنون آمیز است. 1 زن بدبخت ریچارد براتیگان

مثل این بود که آسانسور جهنم غرش کنان در زندگی او سقوط کرده بود و در روحش سوراخی به جای گذاشته بود.
مدت درازی نگذشت که شروع کرد به گریستن.
با دقت و با تفاهم به حرف هایی گوش میدادم که هیچکس دوست ندارد بشنود و به کار هیچ کس نمی‌آید. چنین حرف هایی دردی از کسی درمان نمیکند و تنها خاصیتش این است که خلأیی وسیع به نام درماندگی به وجود می‌آورد.
چه کاری از من بر می‌آمد؟ جز اینکه من رفیقش بودم و گوش میدادم… و گوش میدادم… و گوش میدادم… و گوش میدادم… و گوش میدادم تا اینکه سرانجام در اثر گوش دادن به حرفهای او آسانسور جهنم در روحِ من هم سقوط کرد.
به یک ترازوی عجیب که فقط کسی در حد کافکا میتوانست آن را ابداع کند احتیاج داشتیم که بفهمیم حال کی بدتر است. حال من یا حال او. اگر ترازوی کافکا شاقول داشته باشد، شاقول این ترازو زندگی ما را با واحد هایی کم و بیش یکسان میسنجید. 1 زن بدبخت ریچارد براتیگان

عشق به یک سفر دو نفره ی تصادفی و کاملا غیرقابل پیش بینی می‌ماند.
مثل همان شیر یا خط است: … شیر… خط 1 زن بدبخت ریچارد براتیگان

بیش از یک سال است که در زندگی ام اتفاق تازه ای نیافتاده،
شاید به این دلیل که برای انجام دادن کارهای پیش پا افتاده به وقت زیادی احتیاج دارم و علاوه بر این قلب من هم این روزها مثل مکانی ست در کره ی ماه
که برای نگه داری قندیل‌های یخ از آن استفاده میکنند
و شرایط فیزیکی اش را طوری تعیین کرده اند که یخ‌ها هیچ وقت آب نشوند. 1 زن بدبخت ریچارد براتیگان

چرا نمی‌بایست از مشکلاتم فاصله ی بیشتری میگرفتم، به جای آنکه فقط چند مایل یا مثلاچند سانتی متر با آنها فاصله داشته باشم؟ برای تفنن بد نبود که از مشکلاتم به اندازه ی 47 مایل فاصله بگیرم و شاید آرامش در فاصله ی چهل و هشت مایلیِ مشکلاتم مثل گل‌های نرگس جوانه می‌زد. 1 زن بدبخت ریچارد براتیگان

چقدر خوب میشد اگر آدم میتوانست گذشته اش را به شکل دیگری رقم بزند، اینجا و آنجا بعضی چیز‌ها را تغییر بدهد، برای مثال دست از بعضی حماقت هایش بردارد. اما اگر اینکار امکان پذیر بود، گذشته همیشه در حال دگرگونی بود و هرگز آرام و قرار نمی‌گرفت و هرگز به روز هایی از جنس مرمر مبدل نمیشد. 1 زن بدبخت ریچارد براتیگان

ساده‌تر است که آدم پیش خودش خیال کند کسی دارد با خودش حرف میزند تا اینکه بپذیرد این شخص او را مخاطب قرار داده است. وقتی آدم مخاطب کسی باشد، می‌بایست تلاش بیشتر و شرم آورتری بکند تا بتواند هم صحبتش را ندیده بگیرد. 1 زن بدبخت ریچارد براتیگان

گاهی با خود میگفتم که زندگی چقدر خوب و جذاب است به شرط آنکه نویسندگان بزرگ و نابغه آن را روایت کنند و انسان بودن را به آدمیزادگان بیاموزند. خاطرات پس از مرگ ژان دو تور

هرگز نباید خوشنودی را با خوشبختی اشتباه کرد. چون به عقیده ی من خوشبختی وجود ندارد. خاطرات پس از مرگ ژان دو تور

این تصور در ذهن ما نقش بسته است که سختی‌ها و بدبختی‌ها به آدم‌های نادان درس‌ها می‌آموزد و ابلهان رنج دیده از دانایان ناز پرورده فهمیده ترند. ولی همیشه اینطور نیست. طبیعت آدمهای نادان و نا آگاه زیر فشار سختی‌های روزگار عوض نمیشود. خاطرات پس از مرگ ژان دو تور

دنیا سر و ته ندارد. هر وقت که فکر میکنی به آخرین نقطه ی دنیا رسیده ای، ستاره‌ها و سیاره‌های دیگری را در برابر خود میبینی، روشنایی‌ها و تاریکی‌ها تمام شدنی نیستند. هر چه پیشتر بروی، دنیای پیش روی تو به عقب میرود. من از بی نهایت بودن ابدیت وحشت دارم. خاطرات پس از مرگ ژان دو تور

روزها عکاسی میکردم. بعضی‌ها می‌آمدند داد میزدند که از عکس راضی نیستند. خودشان بودند. نمی‌خواستند باشند. پشت دوربین مدام به خودم میگفتم بگذار ژست بگیرند. بگذار تظاهر کنند به آنچه نیستند. آن را میخواهند. آن لحظه را براشان ثبت کن. نمیتوانستم. انگار انگشتم نمیتوانست دگمه را فشار بدهد مگر در لحظه قطعی، که تظاهر نبود. در لحظه ای که آن چه میخواستند پنهان کنند،آشکار میشد. انگار گفته بودی لیلی سپیده شاملو

رویا داشتم. دارم حتی. ولی آنها را در آسمان نمیخواهم. روی زمین میخواهم، لمس کردنی. نمیخواهم واقعیات را به رویا تبدیل کنم. میخواهم رویاهام رنگ واقعیت بگیرد. انگار گفته بودی لیلی سپیده شاملو

به نظر من تو دیر باور‌ترین آدم روی زمینی. برای همین هم عکاس شده ای. احتیاج داری همه چیز را ثابت کنی. انگار گفته بودی لیلی سپیده شاملو

خیلی بعد‌تر فهمیدم فکرم در اختیار اوست. باور نمیکردم کسی بتواند بخشی از وجود من را در اختیار بگیرد. تا آن لحظه کسی نتوانسته بود واقعیت‌های من را صاحب شود، چه برسد به تخیلم. انگار گفته بودی لیلی سپیده شاملو

نمیتوانستم مثل او باشم. از طرف دیگر آنقدر طبیعی رفتار میکرد که نمیتوانستم مثل او نباشم. انگار گفته بودی لیلی سپیده شاملو

پوزخند زد. «هر چی که نمیفهمی، مسخره میکنی. چیزای بزرگ رو هم هیچوقت نمیفهمی. هیچوقت نفهمیدی…» انگار گفته بودی لیلی سپیده شاملو

چه میدانستم بیخودی اشک خرج میکنم. چه میدانستم بعدها چقدر آن را کم می‌آورم. عجیب نیست؟ توی یک لحظه، درست یک لحظه، انگار می‌ایستی و پشت سرت را نگاه میکنی. یک دفعه متوجه میشوی دوازده سال است گریه نکرده ای. دوازده سال است اشک را کم داری_ و خیلی چیزهای دیگر را هم. عجیب نیست؟ تمام این وقوف فقط طی یک لحظه اتفاق می‌افتد. انگار گفته بودی لیلی سپیده شاملو

ضریح ایستاده بود آن وسط. مردم همه ضریح را نگاه میکردند. من هم. انگار هیچ کس هیچ آرزویی نداشت. انگار هیچ آرزویی نداشتند جز اینکه ضریح را بگیرند. آمده بودند آرزوهاشان را بگویند، ضریح شده بود خودِ آرزو. انگار گفته بودی لیلی سپیده شاملو

آیا مرا دوست دارد؟ آیا کسی را بیش از من دوست داشته است؟ آیا کدام یک، یکدیگر را بیشتر دوست داریم؟
آیا تمام این پرسشهایی که عشق را می‌آزماید، آن را ارزیابی میکند و میشکافد، عشق را در نطفه خفه نمیکند؟
اگر ما شایستگی برای دوست داشتن نداریم، شاید بخاطر آن است که خواهانیم تا دوستمان بدارند،
یعنی از دیگری چیزی (عشق) را انتظار داریم، به جای آن که بدون ادعا و توقع به سویش برویم و تنها خواستار حضورش باشیم. بار هستی میلان کوندرا

ما یک روز تصمیمی میگیریم (حتی نمیدانیم چگونه این تصمیم را گرفته ایم) و این تصمیم به خودی خود پا برجا میماند و هر سال که میگذرد، تغییر دادن آن باز هم مشکل‌تر میشود. بار هستی میلان کوندرا

همه ی ما میخواهیم در وجودِ قدرتمند، یک خطاکار پیدا کنیم و در آدمیزاد ضعیف، یک قربانیِ بی گناه بجوییم. بار هستی میلان کوندرا

ما اغلب برای از یاد بردن درد و رنج خویش به آینده پناه میبریم.
در پهنه ی زمان خطی تصور میکنیم که فراسوی آن خط درد و رنج ما پایان خواهد یافت.
اما ترزا این خط را در پیش روی خود نمی‌دید و تنها یا اندیشه ی گذشته میتوانست خود را دلداری دهد. بار هستی میلان کوندرا

آن کس که خود را در اختیار دیگری میگذارد باید پیشاپیش _ همچون سربازی که تسلیم میشود _ سلاح‌های خود را به دور اندازد و در حالی که خود را بی دفاع میبیند، در انتظار خوردن ضربه باشد. بار هستی میلان کوندرا

انسان همیشه ندانسته، حتی در عمیق‌ترین پریشانی ها، زندگی اش را طبق قوانین زیبایی، میسازد. بار هستی میلان کوندرا

دست هایش را گرفت تا با فشار انگشتان او را آرام سازد، اما ترزا از دست او گریخت.
- از چی ناراحتی؟
- از هیچ.
- میخواهی برایت چه کار بکنم؟
- دلم میخواهد که پیر باشی. ده سال بیشتر، بیست سال بیشتر داشته باشی.
- منظور ترزا این بود: دلم میخواهد که ضعیف باشی، به اندازه ی من ضعیف باشی. بار هستی میلان کوندرا

انسان همیشه ندانسته، حتی در عمیق‌ترین پریشانی ها، زندگی اش را طبق قوانین زیبایی، میسازد. بار هستی میلان کوندرا

آیا یک رویداد هر چه قدر بیشتر اتفاقی باشد، مهم‌تر و پر معنا‌تر نیست؟
فقط اتفاق است که آن را میتوان به عنوان یک پیام تفسیر کرد. آنچه برحسب ضرورت روی میدهد، آنچه که انتظارش میرود و روزانه تکرار میشود چیزی ساکت و خاموش است.
تنها اتفاق، سخنگو است و همه میکوشند آن را تعبیر و تفسیر کنند. بار هستی میلان کوندرا

کتاب، به او فرصت گریختن از نوعی زندگی را میداد که هیچ گونه رضایت خاطری از آن نداشت. بار هستی میلان کوندرا

هیچ چیز از احساس همدردی سخت‌تر نیست. حتی تحمل درد خویشتن به سختی دردی نیست که مشترکا" با کسی دیگر، برای یک نفر دیگر یا به جای شخص دیگری، می‌کشیم و قوه ی تخیل ما به آن صدها بازتاب میبخشد. بار هستی میلان کوندرا

شاید یکی از کوتاه‌ترین راه‌های شناختن شبه روشنفکران همین باشد. آنها واژه ها، اندیشه‌ها و مفاهیم را مصرف نمیکنند، مصرفی میکنند: دستمالی، چرک، بدشکل، مندرس، بی آبرو، غیر قابل کاربرد مگر به هنگام ضرورت. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

تو نخواستی زیبایی لحظه ای اش را ببینی. به گردش نچرخیدی یا آن را نچرخاندی. کوتاه آمدی. زود تصمیم گرفتی که دوستش نداشته باشی. ادراک زیبایی، کار آسانی نیست. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

- عسل! برایت یک عاشقانه ی آرام ساخته ام: یک انشای ساده ی مدرسه ای. خسته نیستی که بشنوی؟
- خسته ام؛ اما چرا نمیشود یک عاشقانه ی آرام را وقتِ خستگی شنید؟ 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

در آب بودند، به خشکی افتادگی را نمیدانستند. یا در خشکی بودند، به آب افتادگی را بلد نبودند. چه فرقی میکن؟ آنها متعلق به این حال و هوا نبودند. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

چیزهایی را که از کف میروند و باز نمیگردند، حق است که به خاطره تبدیل کنیم و در حافظه نگه داریم. اما نگذاریم که عشق، در حدِ خاطره، حقیر و مصرفی شود. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

یک بار باید عاشقِ دیگری شد!
اما یک بار نباید زندگی کرد و زندگی را نباید یک قطعه ی کامل غیرقابل تقسیم به اجزاء فرض کرد: یک گلدان. یک کوزه. یک کاسه…
نه. . زندگی به اجزای بیشماری قابل تقسیم است که هر جزء به تنهایی زندگی ست. هر واحد کوچک زندگی، زندگی ست. و کلِ زندگی باز هم زندگی. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

- گاه چنین است که جهنم هم دلچسب می‌نماید. فریب پیچ و تاب شعله به خود می‌کشاندت. می‌بلعدت. کدام کس توانسته آتش را زشت بشمرد؟ عشقِ سودایی همان آتش است. به خود می‌کشاندت ، فرو می‌بلعدت، آتشت می‌زند، آتشت می‌کند. به آنکه در افتی، خود آتشی. خودِ آتش. بسوزد این خرمن. کلیدر 1 و 2 (5 جلدی) محمود دولت‌آبادی

چشم بینا در خرمن آتش و دودی که از دل زبانه میکشد گم میشود. چشم آنگاه مِیدانی برای دیدن دارد، که آتش و دود فرونشسته باشد؛ که جنون فروکش کرده باشد و بر گورهای سوخته، آرامش بال انداخته باشد. چشم بینا، درونِ دودی سودا کور است. کلیدر 1 و 2 (5 جلدی) محمود دولت‌آبادی

پیرمرد، گردن کوتاه خود را میان شانه‌های پهنش فرو برده و خاموش بود. نه حال، که همیشه بی زبان و بی کلام بود. گاهی، تنها گاهی تک کلمه ای از میان لب‌ها به بیرون پرتاب میکرد. نه به جهتی و مقصودی. نه. کلمه را در هوا رها میکرد. می‌پراند. از خود دورش میکرد. مثل اینکه از جانش لبریز شده باشد. فزون از گنجایش. و این بیشتر وقت‌ها نه کلمه، که صدا بود. صدایی نامفهوم. صدایی که خود پیرمرد میتوانست بداند چیست. اما چه اهمیتی داشت؟ کلمه، صدا، یا هر چیز دیگر، در نظر پیرمرد همان کاربرد معمول را نداشت. تکه ای زیادی بود که پیرمرد از روح خود بیرونش می‌انداخت. یک جور واکنش. انگار یک حرکت ناگهانی دست، بالا انداختن شانه، یا تکان دادن سر. پرهیز از خروش بود. دور ماندن از انفجار. سنگ صبوری کو؟ کلیدر 1 و 2 (5 جلدی) محمود دولت‌آبادی

سنگ تاب می‌آورد. نعره ی آسمان و تابش آفتاب و سرمای نیمه شبانه را تاب می‌آورد. سنگ بر جای چسبیده است. بی جنبشی ، سرشتِ آن است ، میتواند تا پایان دنیا خاموش نشسته بماند. اما آدم ؟
تپش و جنبش دمی او را وا نمیگذارد. چیزی ، چیزی شناخته و ناشناخته همواره درون او میجوشد. بر افروختگی اش را برای همیشه نمی‌تواند پنهان بدارد. تاب و دوامش را کش و مرزی نیست. سرانجام فواره می‌زند و از خود بدر میریزد. چشمه گون برون میجوشد.
یا اینکه آرام ،
آرام‌تر ،
قطره قطره ،
دلمایه ی خود را واپس میدهد.
به اشکی ، به کلامی ، یا به فریادی.
به تیغه ی خنجری ، به ارژنی ، یا به شلیکی! کلیدر 1 و 2 (5 جلدی) محمود دولت‌آبادی

توما از رستوران خارج شد و آکنده از اندوهی بیش از پیش مطبوع، برای گردش به خیابان رفت. هفت سال با ترزا زندگی کرده بود و اکنون می‌دید که این سالها در خاطره، زیباتر از لحظه‌های واقعی زندگی مشترکشان است. بار هستی میلان کوندرا

کسی که مایل است شهر و دیار خود را ترک گوید، انسان خوشبختی نیست. بار هستی میلان کوندرا

آدمی هرگز از آنچه باید بخواهد، آگاهی ندارد، زیرا زندگی یک بار بیش نیست و نمی‌توان آن را با زندگی‌های گذشته مقایسه کرد و یا در آینده تصحیح نمود. بار هستی میلان کوندرا

بیمارستان صرفا تشدید روند ظالمانه و دشوار زندگی ست.
* اینجا همه آدمها اینجوری اند/ لوری مور اینجا همه آدم‌ها این جوری‌اند لوری مور

وقتی بچه ی کوچکی سرطان میگیرد، آدم با خودش میگوید داریم سر کی کلاه میگذاریم؟ بیایید همگی سیگاری روشن کنیم.
وقتی بچه ی کوچکی سرطان میگیرد، آدم با خودش میگوید اصلا این فکر به کله ی کی افتاد؟ خشم کدام یک از خدایان موجب این مسئله شد؟
مشروبی برایم بریز تا به سلامتی کسی ننوشم.
* اینجا همه آدمها اینجوری اند/ لوری مور اینجا همه آدم‌ها این جوری‌اند لوری مور

اگر داستان را از قبل بدانی، به یک ماشین تبدیل میشوی. آنچه باعث میشود انسانها انسان باشند دقیقا همین است که از آینده خبر ندارند.
* اینجا همه آدم‌ها اینجوری اند/ لوری مور اینجا همه آدم‌ها این جوری‌اند لوری مور

بغض مادر ترکیده: تمامیِ زندگی او به اینجا ختم شده است، به این لحظه. بعد از این زندگی دیگر زندگی نیست. چیز دیگری است، چیزی خظا و غیرقابل زیستن، چیزی مکانیکی، مخصوص روبات ها، ولی زندگی نیست. زندگی را به سرعت برداشته اند و شکسته اند، مثل یک تکه چوب.
* اینجا همه آدمها اینجوری اند/ لوری مور اینجا همه آدم‌ها این جوری‌اند لوری مور

سال پیش، یک کلیه ی عمو لاری اش را به خاطر چیزی در آورده بودند که بعدا معلوم شده بود خوش خیم است. امان از این دستگاه‌های عکسبرداری! مثل سگ هستند، یا مثل دستگاه فلزیاب. همه چیز را پیدا میکنند، ولی نمیدانند چی پیدا کرده اند.
* اینجا همه آدمها اینجوری اند/ لوری مور اینجا همه آدم‌ها این جوری‌اند لوری مور

خانه تقریبا همشه ساکت بود؛ در آن خانه، کلمات هم، مثلی وسایل تزئینی، اندک بود.
*زندگی شهری/ ماری گوردن اینجا همه آدم‌ها این جوری‌اند لوری مور

از اینکه هیچ اثری از خود به جا نگذاشته بودند حیرت کرده بود و ترسیده بود. بیشتر مردم به این قبیل مسائل فکر نمیکردند: چطور ممکن بود آدمهایی مثلِ پدر و مادر او چنین ناچیز بر سطحِ زندگی، بر سطوحِ بسیارِ زندگی، اثر بگذارند که بود و نبودشان با هیچ نشانه ای همراه نباشد.
* زندگی شهری/ ماری گوردن اینجا همه آدم‌ها این جوری‌اند لوری مور

حرف زدن که کاری ندارد، ولی فایده ی حرف‌های گنده گنده چیست وقتی با واقعیت تماسی ندارد؟
*هلیم جان سخت/ وانگ منگ اینجا همه آدم‌ها این جوری‌اند لوری مور

همه میدانیم که بدون تغییر امکان نداشت نوع بشر به وجود بیاید و همچنان میمون مانده بودیم.
*هلیم جان سخت/ وانگ منگ اینجا همه آدم‌ها این جوری‌اند لوری مور

بدون دموکراسی حق انتخاب وجود ندارد، و بدون حق انتخاب فاعلِ آگاه با هویت خود بیگانه میشود.
*هلیم جان سخت/ وانگ منگ اینجا همه آدم‌ها این جوری‌اند لوری مور

کسانی که دوستمان دارند از کسانی که از ما متنفرند، ترسناک ترند. مقاومت در برابر آنها دشوار‌تر است، و من کسی را نمیشناسم که بهتر از دوستان بتواند شما را به انجام کاری هدایت کند که درست بر خلاف میل شماست. دیوانه‌وار کریستین بوبن

کسانی که نگاهشان میکنیم به سوی مرگ خود میروند، بنابراین از ما دور میشوند حتی وقتی به نظر میرسد که به ما نزدیک میشوند، همه چیز به سوی نابودی میرود، همه چیز، از آغاز. دیوانه‌وار کریستین بوبن

فکر میکنم هنر اصلی، هنر فاصله‌ها باشد؛ زیاد نزدیک به هم میسوزیم، زیاد دور، یخ میزنیم. باید یاد بگیریم جای درست و دقیق را پیدا کنیم و همان جا بمانیم. دیوانه‌وار کریستین بوبن

احساسی که پیش از وقوع حادثه داریم وحشتناک‌تر از خود حادثه است. دیوانه‌وار کریستین بوبن

مرده‌ها را میدانیم که به کجا میروند اما زنده ها؟! دوری آنها از دوری مرده‌ها اسرارآمیزتر است. دیوانه‌وار کریستین بوبن

دلم میخواهد زنده بمانم اما سکوت کنم. سکوت، محبوبِ قلب من است. نه سکوت سنگین پدرم، نه سکوت خانه ی سالمندان، بلکه سکوتی همانند سکوت بیشه‌های ژورا یا سکوتِ صفحاتِ سفید. دیوانه‌وار کریستین بوبن

راه رفتن زیرِ باران، لذت بردن از صدای پاشنه‌های کفشی روی سنگفرش، برداشتن یک جمله از کتابی و گذاشتن آن روی قلب خود، برای لحظه ای، میوه خوردن در حالی که از پنجره به بیرون نگاه میکنیم، باید گفت که همه ی اینها خیانت است چون از دنیای خارج لذتی بکر میبریم که هیچ، مطلقا هیچ، مدیون شوهرمان نیست، و تو، خودِ تو، با نوشتنِ کتابت، وقتی که من خوابم، مگر کارِ دیگری میکنی؟! دیوانه‌وار کریستین بوبن

اگر همیشه و همه جا، حقیقتا آنچه را که در ذهنمان میگذرد بگوییم، زندگی جالب‌تر میشود. دیوانه‌وار کریستین بوبن

تجربه ی تحقیر شدن مانند تجربه ی عشق، فراموش نشدنی است. نمی‌دانم روح چیست. اما دقیقا می‌دانم که روح از کدام قسمت بدن، تا سرحدِ نابودی، تحلیل می‌رود: از نقطه ی ریز سیاهی در مردمک چشم _ تحقیر. دیوانه‌وار کریستین بوبن

نگاه کردن، اندیشیدن است. فکر، قبل از اینکه در کتاب‌ها ثبت شود، در دنیا می‌گردد، و از تصاویری سرچشمه میگیرد که از دنیا برمیداریم. دیوانه‌وار کریستین بوبن

گاهی به نظرم میرسد که تمام احساسات ما، حتی عمیق‌ترین آنها، جنبه ای همواره مسخره دارد. عمقِ احساسات ما غالبا اصلا به عشق مربوط نیست _ تماما به خودخواهی وابسته است. ما فقط خودمان را دوست داریم و به حالِ خودمان گریه میکنیم. دیوانه‌وار کریستین بوبن

کمتر دوست داشتن به معنای دیگر دیگر دوست نداشتن است. دیوانه‌وار کریستین بوبن

هر وقت میخواهند چیزی به من یاد بدهند در حالت اطاعت و حماقت عمیقی فرو میروم _ ظاهرا مطیع و باطنا غایبم. دیوانه‌وار کریستین بوبن

میفهمم که خانواده به چه معنی است: چیزی ست شبیه به چشمه و آب راکد.
فرزند پس از مدتی باید خانواده را ترک کند، چاره ای ندارد: دیگر کسی در خانواده حرف او را درک نمیکند _ چون او را خیلی خوب میشناسند و چون دیگر او را نمیشناسند. دیوانه‌وار کریستین بوبن

هدیه کردن، زیباترین طریقه ی از دست دادن است. دیوانه‌وار کریستین بوبن

ایراد زیادی نمی‌توانستم از شوهرم بگیرم _ مگر این صدا، که لطف و محبت از آن گریخته بود و فقط حالت خودمانی بی تفاوتی در آن باقی مانده بود. در مجموع مسئله ای جزئی بود، اما عشق در جزئیات خلاصه میشود و نه در هیچ چیز دیگر. دیوانه‌وار کریستین بوبن

گوش دادن به حرفهایی که از قبل میدانیم چیست، کاری غیر ممکن است. دیوانه‌وار کریستین بوبن

همیشه کسی پیدا میشود که دوستم داشته باشد، اگر هم کسی نباشد، هوا، ماسه ها، آب و نور دوستم دارند. هرگز ترکم نمیکنند. دیوانه‌وار کریستین بوبن

او به دنیا اعتقادی نداشت و از این نظر، من هم دقیقا شبیه او هستم. مادر فقط به عشق اعتقاد داشت و وقتی آدم فقط عشق را باور داشته باشد، خلق و خوی سحر خیزی ندارد، در بستر میماند چون عشق آنجاست. یا چون کمبود عشق احساس میشود. دیوانه‌وار کریستین بوبن

همیشه از آدم هایی که به زندگی شان یورش می‌برند، ترسیده ام. چون انگار هیچ چیز برایشان مهمتر از این نیست که کارهایی انجام دهند، کارهای بسیار و با سرعت تمام. دیوانه‌وار کریستین بوبن

نیاز به نوشتن، نیازی روحی است همانطور که خوردن، نیازی جسمی است. روح هم گرسنه میشود. دیوانه‌وار کریستین بوبن

دلم میخواست زندگی ام طوری باشد که نتوانند خلاصه اش کنند، دلم میخواست زندگی ام مثل یک نغمه باشد، نه مثل یک کاغذ یا مرمر روی قبر. دیوانه‌وار کریستین بوبن

اسم خانوادگی به شما تحمیل میشود و با گذشت زمان، سنگین و سنگین‌تر احساسش میکنید، مثل بارانی که ریز و سرد به زیر ضخیم‌ترین لباس‌ها نفوذ می‌کند. دیوانه‌وار کریستین بوبن

فرار‌ها بعد از مرگ گرگ شروع شد؛ البته به گفته ی پدر و مادرم. خودم فکر میکنم که فرار هایم مدت‌ها پیش از آن شروع شده بود. فقط آشکار و قابل رؤیت نبود. گذراندن ساعاتی طولانی به تماشای آتشی که در چشم‌های یک گرگ شعله میکشد، در حقیقت سفر به آخر دنیاست. دیوانه‌وار کریستین بوبن

میدانی مالیخولیا چیست؟ آیا تا به حال ماه گرفتگی را دیده ای؟ خوب، مثل این است که ماه جلوی دل آدم را میگیرد و دل، دیگر نوری نمی‌تاباند. روز روشن، شب میشود. مالیخولیا آرام و غم انگیز است. دیوانه‌وار کریستین بوبن

اسم‌ها سبب ترس میشوند، چیزهایی که اسمی ندارند، هیچ نیستند، حتی چیزی هم نیستند. دیوانه‌وار کریستین بوبن

از ساعت شش تا هفت صبح، از ورای کاغذِ سفید، پنجره ای باز میکنم، از آن میگذرم، گرگم را در آغوش میگیرم و بعد، برمیگردم؛ بعد از آنکه از حق اولیه ی هر انسانی که روی زمین زندگی میکند، بهره برده ام: حق اینکه ناپدید شود و درباره ی ناپدید شدندش به کسی حساب پس ندهد. نوشتن، بخشی از این حقِ مسلم است. دیوانه‌وار کریستین بوبن

عادت ندارد به زن و بچه ی مردم نگاه کند، اما لباسهای جور و واجور زن‌ها توجه ش را جلب میکند. یکی چادر عربی سر کرده است، دیگری کُردی پوشیده است، زن دیگری روسریِ بلند و گل دار ترکمنی دارد… قیدار آرام از ناصر میپرسد:
- خدا بیامرز اصلیتش به کجا می‌رسید؟ مجلس ختم ش شده موزه ی مردم شناسی! قیدار رضا امیرخانی

خودش ریز میخندد. منتظر است تا قیدار هم بخندد.
قیدار اما از جا بلند میشود. به کارشناس چیزی را میانِ حیاط نشان میدهد و میپرسد که چیست؟
کارشناسِ شیر و خورشید، عینکش را جا به جا میکند و میگوید:
- بز باید باشد… یا گوسفند؟
قیدار میگوید: - آن جانور است! اما اینها مثل من و شما هستند. فقط ما رنگی هستیم، اینها سیاه و سفید!
- سیاه و سفید یعنی چه؟
- یعنی اینها یا خمارند یا نشئه؛ یا سیاه یا سفید. اما ما هر کداممان هزار رنگ داریم… گاهی قرمزیم، گاهی سیاه، پاری وقت‌ها هم سبز و پاری وقت‌ها هم وقتی گندمان در می‌آید، قهوه ای! قیدار رضا امیرخانی

این راننده، صورتِ زن را ناکار کرده است، مردانگی کند و آن نامردی را بدهد دستِ من که سیرتِ زنان را ناکار میکند… قیدار رضا امیرخانی

ببین! به من التماس نکن… فردا روز من هم مجبور میشوم همینجوری به کسی التماس کنم. این بازیِ روزگار است… قیدار رضا امیرخانی

اما همان‌ها میگفتند که امان از قالیِ نو عروس و دخترِ عاشق… نقش ش هزار راه میبرد آدم را… نقش ش غلط است؛ مرغ ش سر میکند توی گل و گل ش میرود زیر بال و پر مرغ، اما عوض ش تا بخواهی جان دارد… قیدار رضا امیرخانی

برای اینکه بگم تا چه حد عقل از سرم پریده بود، بهش گفتم عاشقشم. داشتم دروغ میگفتم اما اون لحظه حرفم چیزی به جز حقیقت نبود. واقعا دیوونم. به خدا دیوونم. ناتور دشت جروم دیوید سالینجر

دوست داشتم خودمو از پنجره بندازم بیرون. اگه مطمئن بودم یکی اون پایینه و منو جمع میکنه، حتما خودمو مینداختم پایین. نمیخوام وقتی می‌افتم پایین و خونی و مالی ام، یه مشت فضول احمق بیان بالا سرم و زل بزنن بهم. ناتور دشت جروم دیوید سالینجر

خوب نشناختمش، اما میدونم از اون آدم هاس که تا ازشون چیزی نپرسی، باهات حرف نمیزنه. آدم بیشعوری بود. ناتور دشت جروم دیوید سالینجر

به نظرم اگه دختری رو دوس نداری، نباید باش رابطه داشته باشی و دورش بپلکی. اگه هم دوسش داری، باید مواظب صورتش باشی، هیچوقت با آب پاشیدن یا تف کردن، گه نمیزنی به صورتش. ناتور دشت جروم دیوید سالینجر

وقتی بهش گفتم احمق، بدش اومد. همه ی آدم‌های احمق وقتی بهشون بگی احمق، ناراحت میشن. ناتور دشت جروم دیوید سالینجر

زندگی مثل یه بازی میمونه و باید طبق قوانین خودش بازی کنی! ناتور دشت جروم دیوید سالینجر

اگر راز‌ها نبودند، دنیا کشتارگاه بزرگی بود و خانواده ای در میان نمی‌ماند. تمام لشکر‌ها شکست میخوردند. آدمها رسوا میشدند. آخرین انار دنیا بختیار علی

چه لذتی دارد که آدم در تنهایی آنقدر بیندیشد تا بمیرد… آخرین انار دنیا بختیار علی

دانستن دامن معصومیت انسان را لکه می‌اندازد… همه ی آتها که رازها را میدانند دیگر معصوم نیستند. ادراک راز، انسان را می‌آلاید. تا وقتی معصومیم که هیچ چیز نمیدانیم… آخرین انار دنیا بختیار علی

میدانم… انسان موجودی ست که خیلی زود راه گم میکند. این حقیقت هولناکی است که دیر میفهمیم، هیچ موجودی به قدر انسان راه گم نمیکند… انسان موجودی ست بی هیچ راه که سرانجام برای آنکه گم نشود دروازه‌ها را به روی خودش میبندد. آخرین انار دنیا بختیار علی

با خودم فکر کردم که اگر درهای بیمارستان را باز کنند، شهر پر میشود از این کودکان ترسناک و مردم تحمل دیدن این صحنه‌ها را ندارند. این چهره‌های حقیقی که افشاگر حقیقت زندگی ما هستند، شهر را پر میکنند. فکر میکنم که اگر روزی آن چهره‌ها توی شهر بیایند، آنگاه است که جنگ حقیقی به وجود می‌آید. جنگی راستین بین کسانی که میخواهند بگریزند و از چهره ی حقیقی انسانهای این نسل دور باشند با آنهایی که واقعیت این دنیا را به ما نشان میدهند. آخرین انار دنیا بختیار علی

نتوانستم از چهره ی استیره رش شادمانی را بخوانم. آن سوختن، خوشی و خنده اش را سوزانده بود. اما توی صدایش خوشحالی موج میخورد. آتش به صدایش نرسیده بود. آخرین انار دنیا بختیار علی

از دنیا و ستاره و جهان تنفر داشتم؛ از تمامِ کسانی که توی زندگی مردم دخالت داشتند، از هرکسی که خودش را روی زمین نماینده ی خدا میدانست، از هرکسی که سریاس را به آن روز انداخته بود. نمیدانستم باید به چه کسی خشم بورزم. زیر شیر دست شویی سرم را شستم تا قدری آرام بگیرم. دیدن آنهمه زخم و جراحت روی تن یک انسان، هر کسی را به بی گناهی خودش دچار شک میکرد. آخرین انار دنیا بختیار علی

بدنش انگار نعره ی بلندی از زندگی را درون خودش حبس کرده بود. آخرین انار دنیا بختیار علی

خیلی طول میکشد تا آدم تغییرات پیرامونش را درک کند. آخرین انار دنیا بختیار علی

چشم پس میکشید. میدانست اگر آدم به چشمهایش نگاه کند، آنی نمیکشد که از شفافیتش تمام درونش را خواهد خواند. آخرین انار دنیا بختیار علی

در بخش کودکان نابینا آرامش عجیبی از جنس خاکستری به نرمی روی همه چیز کشیده شده بود. انگاری نادیدن آنها به همه چیز رنگی از بی رنگی پاشیده بود. آخرین انار دنیا بختیار علی

مظفر صبحگاهی این سرزمین لبریز انسانهایی به انزوا رسیده ای است که به تنهایی نمیتوانند درد‌ها و رنج‌های خودشان را درمان کنند. من تنها هستم. کار زیادی هم از دستم ساخته نیست، ولی باید بروم و با کلامی یا تکان دادن دستی هم که شده قدری از دردهاشا بکاهم! …اگر همه ی دردهایم تو بودی، همیشه پیشت میماندم… ولی دردها بی شمارند. آخرین انار دنیا بختیار علی

از آن دسته آدمهایی بود که برای دیدن غایت زیبایی اش باید پیوسته کنارش می‌بودی. دور بودن از او یک جورهایی دوری از زیبایی و کرامت بود. این که او از نسلی انسان، نا امید و بریده بود هیچ باعث نمی‌شد که خودش انسان بزرگی نباشد. آخرین انار دنیا بختیار علی

انگار پیش‌تر این اسم را شنیده بودم و بعد در دوزخ خاطراتم سوخته بود. درست مثلِ کسانی که با ولع، غبارِ خاطراتشان را می‌روبند تا تصویری دور و محال را بیرون بکشند نشستم و تمام خاطراتم را کاویدم. آن اسم مرا یاد چیزی می‌انداخت که نمی‌دانستم چیست. آخرین انار دنیا بختیار علی

بیرو ن که آمدم، دیدم کریم شیرین دارد اُسرا را کتک میزند. هوا به قدری پاک و خوب بود که انگار زمین و زمان میخواست با آن زیبایی، پوچی جنگ را به رخِ ما بکشد. آخرین انار دنیا بختیار علی

برای او کشتنِ انسان و خوابیدن با او هیچ فرقی نداشت. گرمی خون مثلِ بوسه ی یک زن برایش جذاب بود. آخرین انار دنیا بختیار علی

توی دنیا هیچ چیز به اندازه ی شجاعت و نا امیدی به هم وابسته نیست… انسان شجاع، همان انسان ِ نا امید است. تمامِ انسانهایی که هنوز امید و آرزو دارند، ترسو هستند. حالا فهمیدی چرا آخرین نفری بودم که سنگر‌ها را ترک کردم؟…من ناامید‌ترین انسان بودم ولی دوستانم هر کدام آرزویی داشتند. بعضی هاشان میخواستند به خارج از کشور بروند و بعضی دیگر دلشان میخواست فرمانده بزرگی شوند. ولی من هیچ آرزویی نداشتم. توی تمامی کردستان، هر کجا که گلوله شلیک میشد. من با ریشِ بلند و ان هیأتِ غیر انسانی حاضر بودم. مسلسل و ار پی جی و کلاشینکف بر میداشتم و روی بلند‌ترین قله‌ها با حنجره ی زخمی فریاد میزدم:
_ هیچکس سنگر‌ها را خالی نکند! آخرین انار دنیا بختیار علی

مهم نبود توی جنگ به چه کسی شلیک میکنم… چه کسی مرا میکشد… تنها چیزِ مهم آن بود که به جایی از دنیا شلیک کنم. آخرین انار دنیا بختیار علی

ولی خودم میدانستم آدم غمگینی هستم. انکار زوایای تاریکِ زندگی ام را میخواندم… توی وجودم چیزی میخواست اشک بریزد… آخرین انار دنیا بختیار علی

به این شکل نخستین پدر و مادر من میمیرند. نظامی‌ها و خود فروخته‌ها به روستا میریزند و مرا با آن انار شیشه ای ام، با صورتی کثیف، پیدا میکنند. یادم می‌آید که آنها روی تمام روستامان نفت میریختند. همه جا را آتش میزدند و من هم با ذوق کمک شان میکردم. تا آنجا که یادم هست آن لحظات، بهترین دقایق زندگی ام بودند. فکر نکن از وطنم نفرت دارم یا به قولی ژنرال «وحشی‌ترین کودک دنیا» بود؛ خیر… چون بچه بودم و همه چیز شبیه یک بازی بود از سوختن آن ده لذت می‌بردم. آخرین انار دنیا بختیار علی

آنها میروند تا تپه و از آنجا بووم… بووم… گلوله ی توپ نابودشان میکند… میروند و بووم… و دیگر نمیروند! آخرین انار دنیا بختیار علی

زندگیِ من به تیری میماند که از چله ی کسانی در رفته و حالا هم بی هدفی پیش می‌رود تا در جایی شکسته شود. آخرین انار دنیا بختیار علی

زندگی نه به تو احتیاج داره، نه به من! تو مُردی! منم شاید بمیرم! ولی مهم نیست، چون زندگی نمی‌میره! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

خوشبختی یعنی گشتن به دنبالِ خوشبختی! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

خوش بحالِ کسایی که به خودشون میگن: دلم میخواد راه برم نمیخوام به جایی برسم! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

اعتقاد داشتن آدم به خودش باعث میشه دیگرونم به اون معتقد بشن! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

زمستون فقط فصلِ پولداراست! اگه پولدار باشی سرما برات یه شوخیه که میتونی با پالتو پوست کلکشو بکنی و گرم بشی و تازه بعدش بری اسکی! اگه بدبخت باشی سرما برات یه بلای آسمونیه! اونوقت یاد میگیری چجوری از منظره‌های پوشیده از برف متنفر باشی! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

بالاخره یه روزی میاد که بذارم بری! بذارم تنها باشی و وقتی چراغ قرمزه از خیابون بگذری! تازه تشویقت هم میکنم! اما اینکار چیزی به آزادیت اضافه نمیکنه چون هنوز زندونیِ محبتای منی و مهربونیام تو رو تو خودشون زندونی کردن! همون چیزایی که بهش اصول خانوادگی میگیم! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

آدمِ تنها، زودتر طغیان میکنه و وقتی با کسای دیگه ست تن به سرنوشت میسپاره! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

زخما خوب میشن و جاشونم کم کم از بین میره ولی یه زنگِ تلفن واسه برگردوندنِ تمومِ دردا بسه! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

پستی یه جونورِ خونخوارِ که همیشه سر راهمون کمین کرده! ناخوناش رو به بهونه هایی مثلِ مصلحت و عقل و احتیاط تو تنِ تمومِ آدما فرو میکنه و کمتر کسی هست که جلوش تاب بیاره! آدما تو خطر پست میشن و وقتی خطر از سرشون گذشت دوباره میرن تو جلد خودشون! هیچوقت نباید خودت رو وقت روبه رو شدن با خطر گم کنی، حتی اگه ترس تموِم جونت رو گرفته باشه! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

من با تو حرف میزنم و تو نمیدونی! تو تاریکی غرق شدی و حتی نمیدونی که وجود داری! میتونم تو رو دور بندازم و هیچوقت هم نمیفهمی که دورت انداختم! هیچوقت نمیفهمی که با دور انداختنت بهت لطف کردم یا ظلم! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

آدم بودن عبارت قشنگیه چون فرقی بینِ زن و مرد، بین اون که دم داره و اون که دم نداره نمیذاره! قلب و مغزِ آدما جنسیت نداره! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

جنگیدن زیباتر از پیروزیه! به سمت مقصد رفتن از رسیدن به اون با ارزش تره! وقتی برنده میشی یا به مقصد میرسی یه خلأ رو تو خودت احساس میکنی! واسه پر کردن همین خلأ باید دوباره راه بیافتی و مقصد تازه ای پیدا کنی! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

تو حاملگی لحظه هایی هست که فکر میکنی دنیا رو فتح کردی! نه دردایی که باید بکشی و نه آزادیایی که با وجود بچه ازت سلب شده نمیتونن آرامشی که داری و کمرنگ کنن! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

زندگی یعنی خستگی! کوچولو! زندگی یه جنگه که هر روز تکرار میشه و عوضِ شادیهاش - که تنها قدِ یه پلک به هم زدن- دووم دارن - باید بهای زیادی بدی! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

ولی حتی وقتی خودمو بدبخت حس میکنم هم این آرزو رو ندارم که کاش به دنیا نمی‌اومدم! هیچی بدتر از نبودن نیست! بازم میگم از درد نمی‌ترسم! درد با ما به دنیا میاد، با ما قد میکشه و باهامون اُخت میشه! جوری که حس میکنیم مثه دست و پا همیشه باید باهامون باشه! نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اوریانا فالاچی

نمیدانست آیا سنگ به موسیقی گوش میدهد یا به حرفهای او، اما به هر حال ادامه داد. «همانطور که امروز صبح داشتم میگفتم، در زندگی خبط زیاد کردم. آدم ِ خودخواهی بودم. حالا هم دیر شده که همه ی خطا‌ها را پاک کنم، میدانی؟ اما وقتی به این آهنگ گوش میدهم، انگار که بتهوون درست همینجاست و با من حرف میزند و چیزی مثلِ این میگوید» اشکالی ندارد هوشینو نگران نشو. زندگی همین است. من هم در زندگی کارهای ناجور زیاد کردم. چندان کاری نمیشود با گذشته کرد. اتفاق می‌افتد دیگر. باید بگذاری به حالِ خودش بماند. «اینجور حرفها ظاهرا» به گروه خونیِ آدمی مثلِ بتهوون نمیخورد. اما من هنوز از این آهنگش همین را میفهمم، یعنی همان چیزهایی که گفتم. احساسش میکنی؟" سنگ خاموش بود. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

هرچه بیشتر به توهمات فکر کنی، بیشتر باد میکند و شکل میگیرد. بعد دیگر توهم نیست. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

چیزهای خوب هرگز مشمول ِ زمان نمیشوند. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

آن نیرومندی ای که من میخواهم از آن قسم نیست که با آن ببری یا ببازی. من دنبالِ حصاری نیستم که قدرت بیرونی را دفع کند. آنچه من میخواهم چنان نیرویی است که بتواند قدرت بیرونی را جذب کند و با آن روی پا بایستد. نیرویی که بتواند خاموش همه چیز را تاب بیاورد _ بی عدالتی، بینوایی، اندوه، خطاها و سؤتفاهم ها. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

تو در فاصله ی صامت و خالیِ بین ترک گفتنها غمگینی،سخت غمگین. مثل مهی که از دریا برخیزد، آن خلأ به قلبت راه میگشاید و زمان درازی آنجا میماند، زمانی دراز. سرانجام قسمتی از وجودت میشود. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

راستش، سعی نمیکنم بمیرم. فقط چشم براهِ آمدن مرگم. مثلِ اینکه در ایستگاه به انتظار آمدنِ قطار روی نیمکتی بنشینی. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

_ «کافکا، بیرون چه میبینی؟»
از پنجره ی پشت سرش به بیرون نگاه میکنم.
_ «درختها، آسمان و قدری ابر را میبینم. و چند پرنده روی شاخه‌های درخت.»
_ «هیچ چیز غیر عادی نیست، درست؟»
_ «درست است.»
_ «ولی اگر میدانستی فردا صبح دیگر نمیتوانی اینها را ببینی، همه چیز ناگهان در نظرت جلوه میکرد و ارزشمند میشد، نه؟» کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

شاید به حال ما مفید باشد که اینطور از هم جدا باشیم. در این صورت واقعا میتوانیم بگوییم چقدر برای یکدیگر معنا داریم. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

در این دنیای درندشت تنها کسی که میتوانی به او تکیه کنی خود توست. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

فراموش کردن چیزهایی که دیگر نمیخواهی راحت است. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

هرگاه شاعری را یافتی که میگفت: «در زندگی خود دوبار عاشق شده ام.»
بدان که هرگز عاشق نشده است. او چیز دیگری را با عشق اشتباه گرفته است؛
چیزی که میتواند ده هزار بار هم تکرار شود. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

از شباهت، به تکرار میرسیم؛ از تکرار، به عادت؛ از عادت به بیهودگی؛ از بیهودگی به خستگی و نفرت. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

فاصله، زمانی ارتفاعِ صدا را معین می‌کند که صدا، صدای درد، صدای خشم، صدای حسِ به خطر افتادن چیزی عزیز، نباشد. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

هیچ وقت، همه چیز درست نمیشود؛ چون توقعاتِ ما بیشتر میشود، و تغییر میکند. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

من هرگز نمی‌گویم در هیچ لحظه ای از این سفرِ دشوار، گرفتار ناامیدی نباید شد. من میگویم: به امید باز گردیم _ قبل از اینکه نا امیدی، نابودمان کند. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

بهترین دوستِ انسان، انسان است نه کتاب. کتابها، تا آن حد که رسم دوستی و انسانیت بیاموزند، معتبرند، نه تا آن حد که مثل دریایی مرده از کلماتِ مرده، تو را در خود غرق کنند و فرو ببرند. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

و نباید بگذاریم که عشق، همچون کبوتری سپید، بلند پرواز، نقطه ای در آسمان باشد. اگر عشق را از جریانِ عادیِ زندگی جدا کنیم _از نانِ برشته ی داغ، چای بهاره ی خوش عطر، قوطیِ کبریت، ذستگیره‌های گلدار، و ماهیِ تازه_ عشق، همان تخیلاتِ باطلِ گذرا خواهد بود؛ مستقل از پوست، درد، وام، کوچه‌ها و بچه ها: رویایی کوتاه که آغازی دارد و انجامی… 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

در گذشته‌ها به دنبالِ آن لحظه ی ناب گشتن، آشکارا به معنای آن است که آن لحظه ها، اینک، وجود ندارند. آتشی که خاکستر شده، عزیز من، آتش نیست_ حتی اگر داغِ داغ باشد. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

مگر به تو نگفته ام که «یاد، انسان را بیمار میکند» ؟ نگفته ام؟/ عشق تن به فراموشی نمی‌سپارد_ مگر یکبار، برای همیشه. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

حرفه ای شدن، پایانِ قصه ی خواستن است؛ عادت، ردِّ تفکر است، و ردِّ تفکر، آغاز بلاهت است. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

برای ساختنِ یک جهانِ جعلی، که در آن هیچ چیز، همان چیزی نباشد که باید، گروهانی از آدم ها، سر سختانه تلاش کرده اند؛ و ایشان، به احترامِ همین تلاشِ جان فرسای غول آسایِ کمر شکن، دمی به صداقت باز نخواهند گشت؛ دمی. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

(یک روز، خُل واره، یک دسته گلِ کوچکِ کوتاه قد برایت آوردم. / پدرت ناگهان و پیش از تو سر رسید. / دسته ی گل را دید. / آذری خندید.) _ هاه! این را باش! در ساوالانِ من، گل، بالاتر از قامتِ توست، گیله مردِ کوچک! تو در دریای گل، برای دخترم، یک قطره گلک آورده ای مردک؟ _ این قطره پر از ارادت است آقا؛ اما در آن دریای شما به جز گل هیچ چیز نیست. (آنوقت تو از دور پیدا شدی و پدرت در آنی، گم شد؛ و من دانستم که او، گرچه بسیار تنومند است/ و عامیانه سخن میگوید/ و با دست غذا میخورد،/ عشق را اما می‌داند.) 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

سن، مشکلِ عشق نیست. زمان نمی‌تواند بلورِ اصل را کدر کند_ مگر آنکه تو برق انداختنِ آن را از یاد برده باشی. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

برای شادمانه و پُر زیستن، در عصر بی اعتقادیِ روح، در مِه زیستن ضرورت دارد. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

برای نفَسی آسوده زیستن،چاره ای نیست جز مِهی فشرده را گرداگرد خویش انگار کردن؛مهی که در درون آن، هر چیزِ غم انگیز، محو و کمرنگ میشود. 1 عاشقانه آرام نادر ابراهیمی

باز دیروز شهر دوازده میلیون و هفتصد و نود و شش هزار و پانصد و چهل و سه نفری تهران، خالی بود; بس که در سفری. تهران در بعدازظهر مصطفی مستور

تنها چیزی که من از این سلوکِ چهار ساله فهمیدم اینه که باید بهش اعتماد کنی. به حرفاش. به کاراش. به تصمیم هاش. به انتخاباش… البته میتونی انکارش کنی. تو میتونی هر چیزی رو انکار کنی. اما اگه قبولش کردی باید بهش اعتماد کنی. باید بهش فرصت بدی. این چیزیه که من توی «آسور» کشف کردم. منظورم اینه که یه پیرزن بیسواد به اسم «عمه سوری» اینو به من حالی کرد. تهران در بعدازظهر مصطفی مستور

زمان به من یاد داد انتظار بی فایده است… اینکه یاد بگیری انتظار نکشی بالاترین چیز است… آخر انسان موجود انتظار است. لبریز انتظار. سالها به انتظار میماند وهیچ… تا قیامت… اما خوب… انتظار نکشیدن هم برابر است با ویرانی… با هیچ. آخرین انار دنیا بختیار علی

شهامت نترسیدن نیست، مقاومت در برابر ترس هاست. آخرین انار دنیا بختیار علی

چیزی در زندگی وجود دارد که پیوسته آدم را به عقب می‌سراند… آخرین انار دنیا بختیار علی

سال‌های طولانی، دانه دانه آرزو هایت را میکشند تا آنکه یک روز در میابی بدون همه چیز باز میتوانی زندگی کنی. میفهمی تمام آن چیزهایی که دوست شان داری پوچ و تو خالی اند. میفهمی که وزن اشیا در درون توست… از آن به بعد است که جور دیگری زندگی میکنی… آخرین انار دنیا بختیار علی

- هیچ جایی را برای محافظت از پاکی تو سراغ نداشتم… تو خودت از پاکی خودت بی اطلاع هستی. درست مثل بچه ای که معصومیت خودش را درک نمی‌کند… نمیخواستم تو هم مثل ما بشوی…! - سرزنش کنان به تندی گفتم: پس میتوانستی خلاصم کنی و نکردی… گذاشتی بیست و یک سال تمام آنجا بپوسم… از یاد بردی که بیابان از من یک شنزار خشک میسازد؟ یک مشت شن سرگردان که دیگر به هیچ وجه نمی‌توان جمعش کرد… آخرین انار دنیا بختیار علی

برای آن که درک کنی باید با من می‌بودی… کنار من… دیگر دانستن و ندانستن، هیچ چیزی را عوض نمی‌کند. آخرین انار دنیا بختیار علی

در من همچون شبحی می‌نگریست. همچون یک مرده. او مرا همه جا کشته بود، به غیر از خاطراتش. آخرین انار دنیا بختیار علی

زندگی با آدمهای دیگر مشکل نیست، درک کردنشان مشکل است. کوری ژوزه ساراماگو

چقدر راست گفته اند که کورتر از همه کسی بود که نمی‌خواست ببیند. کوری ژوزه ساراماگو

واقعیت اونقدر سنگینه که انسانها رو درون خودش خفه میکنه برای همین انسانها همواره اطرافش خیمه میزنند و بهش پشت میکنند. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

هیچکس نمیداند زندگی برای ما چه ذخیره کرده است، خیلی خوب است که همیشه بدانیم در خروج فوری کجاست. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

گاهی وقت‌ها زندگی همه چیز را از آدم میگیرد و فقط شهامت خودکشی کردن به او میبخشد. تقدیر این بود که نیلوفر لاری

درد تو آنقدر عمیق است که ته چشمت گیر کرده و اگر گریه بکنی یا اشک از پشت چشمت در می‌آید و یا اصلا اشک در نمی‌آید. بوف کور صادق هدایت

زندگی تاب خوردن خیال در روزهایی ست که هرگز عمرمان به آن نمیرسد. پیکر فرهاد عباس معروفی

آدمیزاد دستِ کم دو گونه زندگانی می‌کند: یکی آنکه هست و دیگری آنکه می‌خواهد. کلیدر 1 و 2 (5 جلدی) محمود دولت‌آبادی

روز زنگی دیگر می‌گیرد هنگامی که روزگار تو زیر و زبر شده است. کلیدر 1 و 2 (5 جلدی) محمود دولت‌آبادی

چشمهای آدم از زبانش راست‌تر حرف میزند کلیدر 1 و 2 (5 جلدی) محمود دولت‌آبادی

هر آدم نهری ست که کله به خاشاک و سنگ می‌کوبد و راه خود می‌رود؛ همهمه و آوای دیگر نهر‌ها نه که راه او برگردانند، بلکه آهنگش را کند‌تر یا تند‌تر میکنند. کلیدر 1 و 2 (5 جلدی) محمود دولت‌آبادی

چگونه اما عشق می‌آید؟ من چه میدانم؟ نسیم را مگر که دیده است؟ غرش رعد را چه کسی پیش از غرش شنیده است؟ چشم کدام سر تاب باز نگاه آذرخش داشته است؟ از کجا می‌روید؟ در کجا جان میگیرد؟ در کدام راه پیش میرود؟ رو به کدام سوی؟ چه میدانم؟ دیوانه را مگر مقصدی هست؟ بگذار جهان برآشوبد! کلیدر 1 و 2 (5 جلدی) محمود دولت‌آبادی

یعنی من که میمیرم برای اینکه کسی _ حالا هر کجا که هست_ عین خودش باشد وقتی که آنجا نیست. یعنی خودش را پشت ظواهری که دو پول سیاه نمی‌ارزند مخفی نکند. یا از ترس اینکه دیگران چه قضاوتی درباره اش میکنند; خودش را یک طوری که نیست جلوه ندهد. یا آنطوری که هست، خودش را بروز ندهد. کافه پیانو فرهاد جعفری

هیچ وقت خدا یک چیز واقعی را، حالا هرچه که می‌خواهد باشد؛ پشت یک ظاهر دروغین پنهان نکرده ام. یعنی یاد نگرفته ام عکس چیزی باشم که هستم. یا به چیزی تظاهر کنم که به بعضی آدم ها، منزلت معنوی می‌دهد. از این منزلت‌های معنوی دروغینی که خوب بهشان دقیق شوی تصنعی بودنشان پیداست. کافه پیانو فرهاد جعفری

کاری که تو خانه ی ما رسم بود. و هر وقت که یک کدام از ما دلش برای آن دیگری تنگ میشد میرفت توی کمد اتاق او و چند دقیقه ای توی کمد او همه چیز را بو میکشید و ریه هایش را از عطر تن و لباس آن دیگری پر میکرد. کافه پیانو فرهاد جعفری

من دیوانه ام. یعنی گاهی به سرم میزند; کارهای بی منطقی میکنم فقط به این خاطر که از دلش تصویر‌های قشنگی در می‌آید و من میرم برای دیدن این طور تصویر ها. والبته بیشتر وقت‌ها هم پشیمان میشوم که دیدن یک تصویر قشنگ; واقعا می‌ارزید به اینکه من بزنم حال یک کسی را بگیرم و اینطور ظالمانه آزارش بدهم؟ کافه پیانو فرهاد جعفری

سفر میکنم به دور‌ها _ مثل کرگدنی تنها_ از معبر اندوه تا متن کودکی تا ملکوت سوسن
و بعد
در بارگاه سوسن_ این بقایای عشق خداوند_
در حضور معنویت پیراهنش
روحم را آتش میزنم. استخوان خوک و دست‌های جذامی مصطفی مستور

میگویم: «من به یک لیلی محتاجم» میگویند: زن بگیر.
گاهی وقتها با خودم فکر میکنم که کاش لیلی زن نبود تا عوام اینهمه به اشتباه نمی‌افتادند. غیر قابل چاپ مهدی شجاعی

دیگه اعتقادی به حرف زدن نداشت.
حرف زدن هیچ وقت چیزی رو نجات نمی‌داد.
تو هفتاد سالگی ، اون فقط به زمان معتقد شده بود. استخوان‌های دوست داشتنی آلیس زیبولد

" اگر حوا سیب نمیخورد، کدام حادثه ی چشمگیری طی این میلیون‌ها سال رخ میداد؟
- هیچ! " ورونیکا تصمیم می‌گیرد بمیرد پائولو کوئیلو

آدمها چیزی نمی‌آموزند مگر آنکه خود آن را تجربه کنند ورونیکا تصمیم می‌گیرد بمیرد پائولو کوئیلو

هنگامی که قرص‌ها را بلعیدم، در واقع میخواستم کسی را بکشم که از او متنفر بودم.
غافل از این که در درون من ورونیکا‌های دیگری وجود داشتند که میتوانستم دوستشان بدارم. ورونیکا تصمیم می‌گیرد بمیرد پائولو کوئیلو

همه ی مردم میدانند که زندگی به زحمتش نمی‌ارزد. بیگانه آلبر کامو

زیر لب زمزمه میکرد که من آدم عجیبی هستم. و بی شک به همین علت است که مرا دوست دارد. ولی شاید به همین دلیل روزی از من متنفر بشود. بیگانه آلبر کامو

حس کردم در جایی که هیچ انتظارش را نداشتم ناگهان آینه ای جلویم گذاشته اند
و من توی این آینه دارم به خودم نگاه میکنم و خودِ توی آینه هیچ شبیه خودی که فکر میکردم نیست. چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم زویا پیرزاد

«پیر شده ام. وقتم را با خیال پردازی درباره ی مکالمه‌ها می‌گذرانم.»
اما بعد فکر کرد به خاطر سن نیست، آدم‌های عاشق همیشه همین کار را می‌کنند. بریدا پائولو کوئیلو

اما فراتر از هر چیز، مسئول آنیم که در هر زندگی، دست کم یکبار، با «بخشِ دیگر» ِ خود که در راهِ ما تجلی خواهد کرد، یگانه شویم. حتی اگر فقط برای چند لحظه باشد؛ چون این لحظات عشقی چنان عظیم به همراه خواهد داشت که بقیه روزگار ما را توجیه میکند. بریدا پائولو کوئیلو

احساسات اسب‌های وحشی بودند و بریدا میدانست که «منطق» هرگز نخواهد توانست
به تمامی بر آنها غلبه کند. بریدا پائولو کوئیلو

برخی چیز‌ها هستند که هرگز به باد نسیان نمیروند، خاطراتی که هرگز نمیتوان از آنها گریخت. اینها مثل محک زندگی تا ابد با ما میمانند. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی

در زندگی هرکس یک جا هست که از آن بازگشتی در کار نیست. در موارد نادری نقطه ای است که نمیتوان از آن پیشتر رفت.
(همان وقت که عقربه‌های ساعت در درون روحت از حرکت باز می‌ایستد)
وقتی به این نقطه برسیم، تنها کاری که میتوانیم بکنیم این است
که این نکته را در آرامش بپذیریم.
دلیل بقای ما همین است. کافکا در کرانه هاروکی موراکامی