پروین

زندگی آدم‌ها مثل دو خط موازی است. شاید مثل خطوط ریل قطار که اگر چه تا ابدیت به موازات هم پیش می‌روند ولی در نگاه ما در آن دوردست‌ها به هم می‌رسند. ما اینگونه می‌بینیم و می‌پنداریم ولی واقعیت چیز دیگری است. رسیدن و نرسیدن یک احساس درونی است که تقدیر آدم‌ها برایشان مقدر می‌سازد و شاید آن‌ها نقش‌های خود را بازی می‌کنند... مانند همان دو خط موازی...!