رمان ایرانی
قفسی برای تنهایی
کسی که منتظر و چشم به راه است نشانه‌ای ندارد،هیچ نشانه‌ای فقط با هر صدایی،حتی کوچکترین زمزمه بر می‌گردد و پشت سر خود را نگاه می‌کند. من آن چشم به راهی هستم که برای فرار از انتظار، می‌روم ولی نمی‌دانم به کجا فقط می‌روم بدون هدف در این خیابان دراز و زیر باران و حال خوشی ندارم. بی مقصدی احساس بدی‌ست فقط می‌روی بدون هیچ پایانی و آرزو می‌کنم یا این خیابان و باران را پایانی نباشد یا این قفس تنهای‌ام را بشکنم.
سایه خاکستری او
صبر کن!
اندکی تامل کن و با من باش!
خسته‌ام از بحث‌ها و جدل‌های هر روزه از آنچه به خیال خویش نامش را زندگی گذشته‌ایم و هر روز و هر لحظه با یکی به دو کردن‌های کودکانه زندگی را بر خود تار کرده‌ایم.
نمی‌دانم، شاید ریشه تمامی این‌ها یا از عشق کور است و یا عدم اطمینان و اعتماد که بر با هم ...