ایستگاه آخر

در بهار... در امتداد کوچه‌ای باریک... در لحظه‌ای نزدیک... با عطر یاس‌های بنفش آغاز کردند... عاشق شدند... شکستند و روزی که گسستند، نمی‌دانستند شکستن چه بهایی دارد... نمی‌دانستند که گسستن آغاز ویرانی‌ست... و همچنان گریختند و دویدند، تا ایستگاه آخر...