کوچه پاریس، یکی از کوچههای قدیمی تهران است. آدمهای معروفی در آن زندگی کردهاند. اما آدم قصه ما، آدم معروفی نیست. آدمی است که دلش میخواست کوچه پاریس، به خود پاریس راه داشت، به عروس شهرهای جهان. شاید برای همین بود که 100 سال بعد به کوچهای که کوچه عشاق مینامیدندش برگشت؛ کوچهای در مرکز قدیمی شهر با نهری پر آب و درختانی پر برگ. چون دلتنگ شده بود، دلتنگ گمشدهای که از پس همه آدمهایی که میآیند و میروند و همه زندگیهایی که آغاز میشوند و به پایان میرسند، ارزش یافتن داشت. در جایی، خیلی دور و خیلی نزدیک.