مجموعه داستان داخلی
مثل کسی که از یادم میرود
صدای یاسی حالا یک‌جایی از میان درخت‌های درهم کاج و سروهای کوهی می‌آید. بوی‌شان اغلب هست. اگر صبح می‌شد، اول‌های صبح، وقتی نیلی افق با صدای گنجشک‌ها همرنگ آبی کمرنگ دریا می‌شد... بوی‌شان بیشتر شبیه تن عرق کرده‌‌ی آدمی است که تازه توی گور خوابیده است... باد که همیشه از راه باریکه پشت ویلا می‌وزد، بوی سروها حسابی گیج‌ام می‌کند... آن‌وقت چشم که باز می‌کنم، مشامم از بو که پر می‌شود، حس می‌کنم زیر بارانی از خاکستر توی قلعه‌ای گیر افتاده‌ام، قلعه‌ای با کنگره‌های صدفی و دیوارهای ماسه‌ای که هر لحظه جایی‌اش فرو می‌ریزد و آب ذره ذره به داخلش نفوذ می‌کند.
تمام بندها را بریده‌ام
نمی‌خواست دوباره همان بحث‌های همیشگی تکرار شود اما رویا ول‌کن نبود. پای همه چیز هم وسط کشیده شده بود به جز ری‌را. رویا به عمد نگفته بود یا دیگر فراموش کرده بود؟ سال‌ها پیش، بعد از جدی شدن تصمیم‌شان برای ازدواج، توی کافه‌ای به زبان بی‌زبانی به رویا گفته بود که آدم باید گذشته طرف مقابلش را ـ هرچه بوده ...