رمان ایرانی
کاشف رویا
عادلانه نبود. هیچ‌چیز درباره فروغ عادلانه نبود. زندگی می‌توانست مهربانانه‌تر از این‌ها با او برخورد کند. اگر قرار بود این‌طوری تمام شود، می‌توانست طوری دیگر هم شروع شود. اصلا چرا فروغ باید هفت هشت سال کنج زندان به سر ببرد و بعد که آزاد می‌شود، بعد که مزه آزادی را می‌چشد و می‌خواهد آزاد زندگی کند و برای خود زندگی کند، آن‌وقت بمیرد؟ چرا قبل از دستگیری‌اش در تظاهرات انقلاب کشته نشد؟ بهتر نبود؟ زجر کمتری نمی‌کشید؟ یا به قول پدرش همان موقع تولد مثل ده‌ها کودک دیگر بی‌نفس به دنیا می‌آمد. تا هم خودش و هم مرا آن‌قدر زجر نمی‌داد. آیا این جز بیداد زمان، چیز دیگری است؟
روز اول ماه مهر هرگز نیامد
نمی‌دانم نسترن فریاد کشید یا نه. نمی‌دانم خودم فریاد زدم یا نه. نمی‌دانم پیراهن کادویی نسترن را کجا زمین انداختم. نمی‌دانم چطور فاصله سینما متروپل تا سینما رکس را دویدم. نمی‌دانم نسترن دنبال من دوید یا نه. هیچ‌کدام از این‌ها را به خاطر ندارم، اما خوب به خاطر دارم و برای همیشه به خاطر دارم لحظه‌ای را که رسیدم...
اپرای خاموشی صدا در تالار رودکی
وقتی آسانسور در طبقه همکف ایستاد و بهادر بیرون آمد یک لحظه نگاهش به دری افتاد که بالای آن نوشته بود: «صحنه». آیا باید از تالار خارج می‌شد و از راهی که آمده بود برمی‌گشت یا به خود جرات می‌داد و آن در، در جادویی، که حد فاصل خیال و واقعیت بود را باز می‌کرد تا ببیند این تالار و ...