نمایشنامه سالار زنان از چند نظر در خور بررسی است. نخست آنکه در این نمایشنامه چرچیل در زمینه زمان دست به تجربه میزند. تنها پرده آخر نیست که یک سال پیشتر از پرده قبل اتفاق میافتد، پرده اول نیز با زمان عادی سازگاری ندارد: چرچیل؛ مارلن، زنی از روزگار خودش را در کنار چند زن از دورههای مختلف تاریخ- حتی زنان ساخته خیال مردان در آثار ادبی یا تجسمی- مینشاند. کاریل چرچیل برای سنگ تمام گذاشتن در این در هم ریختن زمان واقعی و خیالی، پاپی در هیات زن نیز میآفریند و او را در یک بافت واقعی جای میدهد.