در این نمایشنامه، با پیر و وزیر رویرو هستیم که همواره برپایی مجازات و اعدام در ملا عام را خواستار هستند. در واقع، راهبردهای آنها قدرت سلطنتی است، برای مثال: خشونت، شکنجه، اجرای نمایش، اما تفاوت میان این دو، در نگرش آنها به چگونگی اعمال مجازات روشن میگردد. پیر دلیل کار کردن با بزهکاران نوجوان را چنین میگوید: «من به بچهها نیاز دارم چون ذهنهاشون پاک و سفیده. به همین خاطر بیشتر تحت تاثیر قرار میگیرن»