گرچه بیش و کم در تمامی نمایش‌نامه‌های بارکر رگه‌هایی آشکار و پنهان از پرداختن به مسئله هنر و هنرمند به چشم می‌خورد، اما او در 3 نمایش‌نامه خود به طور خاص به موضوع هنر می پردازد، این نمایش‌نامه‌ها عبارتند از: ترحم در تاریخ، سرزنش بیپایان و صحنه‌هایی از آفرینش یک اثر. در همه این آثار- خاصه، سرزنش بیپایان که موضوع بحث ما در این جستار است - بارکر رویارویی میان هنرمند و جامعه، هنرمند و دستگاه حاکم، هنرمند و هنرش، تنش‌هایی که با دگرگونی‌های بنیادین گریبانگیر هنرمند می‌شود و کشمکش‌هایی که او با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کند را زیر ذره‌بین می‌برد. نمایش‌نامه سرزمین بیپایان بازه زمانی بلندی را شامل می‌شود- از سال 1918 تا 1975. یکی از دلایل این امر گنجاندن رخدادهای جهانی سرنوشت‌ساز شامل جنگ جهانی اول، جنگ جهانی دوم و دوران جنگ سرد، در اثر است. دلیل دیگر، به دست دادن واکاوی موشکافانه‌ای است از تمامی افت و خیزهایی که یک هنرمند در خلال این حوادث دوران‌ساز پشت سر می‌گذارد. دلیل دیگر، تحلیل و بررسی شیوه‌هایی است که این جریان‌ها، ذهن، زبان و عملکرد هنرمند را دستخوش دگرگونی قرار می‌دهد.
