رمان ایرانی
پرندگان در باد
این پرندگان کور و سرگردان، این تصویرهای کهنه و پوسیده، این خاطرات دور و رنگ‌باخته، این روزهای گذشته و از یادها رفته، این لحظه‌های در باد و توفان چگونه می‌شوند؟ این حوادث اتفاق افتاده و نیفتاده، چگونه به هم پیوند می‌خورند؟ این بدن‌های شرحه شرحه، چگونه یکی می‌شوند؟ این زمان‌های از هم گسیخته چگونه مسیر خطی‌شان را باز می‌یابند؟ این همه داستان فراموش‌شده چگونه به خاطر می‌آیند و چگونه در قالب یک داستان نوشته می‌شوند؟
شب قلعه مردان است
«گلچین می‌دانست که خواب نازی سبک است، دست‌های نازی را طوری به ستون اتاق بست که رویاهایش ترک بر ندارد. پاهایش را هم به چهارچوب در و پنجره بست؛ اما نازی چشم‌هایش را باز کرد. چگونه ممکن بود چشمانش را باز نکند؟! دست خیال هم اگر به دامنش می‌رسید، چشم‌هایش را باز می‌کرد، همه وجودش به لرزه می‌افتاد، وحشت راه ...