این نمایشنامه، طنزی کلامیموقعیتی دربارهی خود هنر نمایش در آمریکای دههی پنجاه و اوج دوران مککارتیسم است؛ و با لحنی گزنده به سیاستهای رسانهایِ امریکای آن دوران (و چهبسا، سایر دورانها) حمله میکند. در این اثر، میبینیم که در ورای هر برنامهی طنز تلویزیونی، چه اشکها ریخته میشود و چه بدنهایی از اضطرابِ بیکاری بهلرزه میافتند. چگونه افراد برای بقای خود در صنعت سرگرمی میجنگند و چگونه با یک سیاستگذاری جدید، با وجود تمام توفیقاتشان، از عرصه این حرفه حذف میشوند. سایمون در اینجا با نگاهی موشکافانه و انتقادی، به سراغ صنف خود رفته: نویسندگان نمایشهای طنز، که خود سالها از برجستهترینشان بوده است.