مجموعه داستان داخلی
شاید تنها راهش همین باشد
آهسته و پیوسته باید زیست، آهسته و پیوسته باید خواند، آهسته و پیوسته باید نوشت، تا خوانده شود مدام، آهسته و پیوسته باید رفت این راه را تا یابد دوام. داستان‌های این مجموعه در فاصله سال‌های 89 تا 92 نوشته شد و بازنویسی آن‌ها تا سال 94 ادامه یافت. نویسنده خوشحال است که سرانجام، اقبال انتشار این نخستین مجموعه داستان نصیبش شد. هر نویسنده، هرچند چاره‌ای جز نوشتن ندارد با این حال، مدام به امید خوانده شدن می‌نویسد. امید که خوانده شود.
مانا
"...آن روز مانا اولش نفهمیده بود که چرا تا گلبرگ رفت یکهو توی دلش خالی شد. توی حرف‌های‌شان، چیزی کلاف پیچ در پیچ ذهنش را نخ‌کش کرده بود و بعد وقتی گلبرگ رفت، مانا نخ را گرفت و هی کشید. گره کلاف مدام کورتر می‌شد، اما سرنخ پیدا نمی‌شد..." "...دیگر باران نمی‌آمد اما باد سردِ بیرون با بوی برف، داغی ...