نمایشنامه و فیلم‌نامه
رویای 1 عکس و 1 نمایشنامه دیگر (با نگاهی به نمایشنامه‌ی آثول فوگارد)
زمین می‌لرزه. آسمون، سیاه سیاهه. زمین دهن باز کرده و نصف کوه اومده پایین... دیوارهای کاه‌گلی کپه شده و روی هم افتاده. تیرآهن‌های مچاله شده، آسفالت‌های ترک خورده... ماشی‌های چپه شده. جلوی در خونه‌م می‌ایستم... خونه‌ی بی سقف. مهدی جان روی پله دم در حیاط نشسته، خونه‌ی بی چهار‌چوب و حصار، و دری که در باد تکان می‌خوره. تراب دستش رو انداخته روی شانه‌ی پدرش. گلاره سرش رو گذاشته روی زانوی مهدی، مات و مبهوت. می‌خوام بگم... مجید... که سه‌تایی به سقف و کپه‌ی خاک اشاره می‌کنند...
قاتل بی‌رحم و 3 مونولوگ همراه
جاشو...جاشوها... هسه... جاشو و دریا، قایق‌ها و باراندازها، بادبان‌های رنگی و بندر...صدتا موز می‌خریذم یک کرون... چطور تونست دریا رو ول کنم و جل‌وپلاسم رو توی این نکبت دونی پهن کنم... دریا یه چیز دیگه‌س...چطور آدم می‌تونه بادبان کشتی‌ش رو بکشه و به خشکی برونه، وقتی که هیچ دریایی نیست...