وقتی ویکتور هوگو هنگام گفت‌وگو از آنچه خوانده سخن می‌گوید، نام‌های مولیر، هوراس، اووید، رینارد است که غالبا دوباره تکرار می‌شوند. آلفونسه دوده، کمترینِ اهل کتاب در میان نویسندگان، که آثارش بسیار حیاتی و مدرن است، به‌نظر می‌رسد تمامی چنین میراث کلاسیکی را رد کرده و بی‌وقفه در حال خواندن، نقل‌قول‌کردن و تفسیر پاسکال، مونتنی، دیدرو، تاسیتوس بوده باشد. فرد ممکن است تقریبا تا آنجا پیش برود که بگوید شاید به‌واسطه هرگونه تفسیر جزئی، تمایز قدیمی میان کلاسیک‌ها و رمانتیک‌ها را دوباره بازگو کند، که این مخاطب است که رمانتیک است، بدین ترتیب استادان کلاسیک‌اند. بی‌تردید این امر از این حقیقت نشأت می‌گیرد که عقاید عصر حاضر که نویسندگان و هنرمندان اصیل را برای مخاطب قابل دسترس و مطلوب می‌سازد، تاحدی متاثر از همان آهنگ‌هایی است که با سهولت بیشتر به‌واسطه عقاید متفاوت آن را تغییر داده‌اند، پس تلاش بیشتری از آنها می‌طلبید تا به جایی برسند که خودشان باشند و از همین رو لذت بیشتری به آنها می‌دهد. ما همیشه دوست داریم هنگام کتاب‌خواندن، کمی از خودمان بیرون بزنیم، به سفر برویم.
