تا کرانه‌های خیال

یکی از میهمانان باغ، نگاهی به رودخانه خروشان کرد و از میهمان دیگر پرسید: «آیا هستی ما رویای یک وجود نامتناهی است که دارد ما را خواب می‌بیند؟» پاسخ آمد: «جهان ما چیزی جز یک سایه رنگ‌پریده و یا تصویر آیینه‌ای از یک انرژی نظم‌دهنده و برنامه‌ریز متعال نیست که در بعد دیگری می‌زید. این انرژی بسیط‌ترین وجود و ناب‌ترین حضوریست که می‌توان تصور کرد. یک چنین انرژی نابی که مشحون از آگاهی و اطلاعات است، خود زندگی و خود هستی است. شاید هم کل قلمرو وجود. اگر آن را ازلی و ابدی و بی‌نهایت فرض کنید رویای همان آفریدگار و نظم‌دهنده متعال و برترین باشد.» یکی دیگر از میهمانان زمزمه کرد: «شما همه خیال‌باف و رویاپردازید. چیزی جز آنچه که می‌بینید وجود ندارد، و سرانجام هم روزی کار جهان سرآید و عالم در یک مرگ حرارتی از میان خواهد رفت و همه چیز تمام می‌شود. آنچه را که می‌گویید ثابت کنید تا من بپذیرم.» صدای آب و حرکت نیسم در درختان و تابش آفتاب و احساسی که من در آن لحظه داشتم به گوشم چیز دیگری را زمزمه می‌کرد. ما هستیم و زیبایی هستی در جاودانگی ماست.