اسب‌هایی که با من نامهربان بودند
امین فقیری (1322) یکی از کهنه‌کارترین نویسندگان ادبیات داستانی ایران است. مردی که با نوشتن کتاب درخشان دهکده پرملال در دهه چهل خود را به ادبیات ایران معرفی کرد و بسیار ستایش شد. کتابی که سال‌هایی طولانی ممنوع بود تا این که در سال 1382 از نو منتشر شد. فقیری داستان‌کوتاه‌نویسی کاربلد است. اسب‌هایی که با من نامهربان بودند مشتمل بر داستان‌هایی است که بن‌مایه اصلی‌شان را ماجرایی خاص در زندگی او تشکیل می‌دهند. کودکی، بیماری، معلمی، سفر و... فقیری، که اهل شیراز است، در این روایت‌ها با دیدن یا درک یک لحظه و اتفاق فلاش‌بک‌هایی می‌زند به رخدادهایی که او را متحول کرده‌اند. داستان‌های او پرند از آدم‌هایی که انگار در باد گم شده‌اند. نثر ساده، قصه‌گو و پرکلمه او هر مخاطبی را به ستایش وامی‌دارد. از سویی دیگر، داستان‌های این کتاب بیانگر دغدغه‌های مردی هستند که شاهد گذر زمان و درک کهن‌سالی است. برای همین هر نشانه‌ای در داستان‌ها می‌تواند یک اتفاق یا آدم‌هایی را برای او زنده کند که در غبار زمان گم شده‌اند. امین فقری را از آغازکنندگان داستان‌نویسی روستایی می‌دانند. اما او در این داستان‌ها، فارغ از مکان، خود را در قالبی گسترده روایت می‌کند.
وی برادر «ابوالقاسم فقیری» فارس شناس معروف است. وقتی که در لباس سپاه دانش به روستا رفت زندگانی تلخ روستاییان او را واداشت تا از آنها بنویسد. وی حاصل چهار سال نوشتن را همگی در نخستین مجموعهٔ داستانی خود به نام دهکدهٔ پرملال در سن ۲۳ سالگی انتشار داد. این کتاب تا قبل از انقلاب ۵ بار چاپ شد ولی پس از آن اجازه ...
