آلیس در بستر

آره شاید آدم خوبی نیستم. شاید فقط یک موجود احمقم. پدر مرده و ما زنده‌ایم؛ ما این‌جا زندگی می‌کنیم، نه اونجا. من دارم تو یک اتاق زندگی می‌کنم و تو رو می‌بینم؛ وقت‌هایی که با مهربونی به دیدنم میای و می‌بینی که من به خاطر این تحریک‌های عصبی، برای انجام کارهام به پرستارم وابسته‌م. خب تعجبی هم نداره که احمق و احمق‌تر بشم. این افکار، وقتی به سراغم میان که یک موج نورانی به ذهنم هجوم میاره و تمام وجودم رو پر می‌کنه از حس قدرت و نشاط فهمیدن. اون موقع است که حس می‌کنم تمام رمز و راز هستی رو برملا کردم. بعد، وقت داروی استفراغه یا شونه موهام یا وقت تعویض ملحفه‌ها. به نظرم من به قله‌هایی رسیدم که از اونجا همه‌چی روشن و واضحه...