بریده‌هایی از رمان اعتراف من

نفس باید سگ وفادار روح باشد و به هر جا که روح هدایتش کرد برود. اما ما چگونه زندگی می‌کنیم؟ این نفس ماست که می‌تازد و افسار گسیخته روح مان را سرگردان و مفلوک دنبال خود می‌کشد. اعتراف من لئو تولستوی

تنها عده ی کمی از مردم هستند که به خدا نیازمندند، چون جز خدا همه چیز دارند. اما بیشتر مردم به این دلیل به خدا نیاز دارند که جز او هیچ کسی را ندارند. به عبارت بهتر، بیشتر مردم از سر ترس به خدا ایمان دارند و به ندرت کسی را می‌توان یافت که از صمیم دل و با عشق خدا را بپرستد. اعتراف من لئو تولستوی

در آن حال که به دنبال پاسخی برای آن پرسش می‌گشتم، درست همان حسّ و حال انسانی را داشتم که از جنگلی ره گم کرده است و با دیدن هر نوری از درختی بالا می‌رود و از آن جا به جنگل بی انتها می‌نگرد، ولی هیچ خانه ای را نمی‌یابد و در می‌یابد که از این جنگل هیچ گریزگاهی نیست. بعد به میان درختان انبوه و تاریک گام می‌نهد، اما در آن نیز هیچ نشانی از سرپناهی برای خود نمی‌یابد. اعتراف من لئو تولستوی