بریده‌هایی از رمان آدلف

انسان هرگاه رازی در قلب نهفته داشته باشد که مجبور به کتمان دائم آن است، به فساد کشانده می‌شود. آدلف بنژامن کنستان

وقتی زوایای پنهان روابطی صمیمانه را بر شخص سومی افشا می‌کنیم، گام بلندی بر می‌داریم، گامی غیرقابل برگشت، زمانی که روشنایی روز وارد این حریم می‌شود، آنچه را ظلمت شب در سایه هایش در پرده داشت، ویران می‌کند، همانگونه که اجساد تا وقتی در درون قبر قرار دارند اکثراً قواره ظاهریشان را حفظ می‌کند، همین که هوای خارج به آن‌ها می‌خورد، غبار می‌شوند. آدلف بنژامن کنستان

چقدر هنگامی که بی طرف هستیم، عادل می‌شویم!
هر که هستید هرگز منافع قلبی خود را به دیگری نسپارید؛ فقط قلب انسان است که می‌تواند مدافع خوبی برای خود باشد:
فقط دل انسان است که می‌تواند وکیل مدافع خود باشد: فقط دل می‌تواند در ژرفای زخم خود نفوذ کند؛ ورنه هر واسطه ای داور می‌گردد؛ تجزیه و تحلیل می‌کند، مصالحه می‌کند، بی تفاوتی را درک می‌کند، آن را ممکن می‌شناسد، آن را گریز ناپذیر می‌نامد، و در نهایت حیرت می‌بینیم این بی تفاوتی برایش موجه و قابل بخشش می‌گردد. آدلف بنژامن کنستان

چقدر هنگامی که بی طرف هستیم، عادل می‌شویم! آدلف بنژامن کنستان

ما انسان‌ها موجودات بی ثباتی هستیم احساساتی را که تظاهر به آن می‌کنیم دست آخر به راستی احساس می‌کنیم. آدلف بنژامن کنستان

دوست داشتن زمانی که دیگر دوستتان ندارند بدبختی بزرگی است؛ اما از آن بدتر این است که وقتی شما دیگر احساس عشقی نمی‌کنید با عشقی شورانگیز دوستتان داشته باشند. آدلف بنژامن کنستان

به محض اینکه رازی میان دو عاشق به وجود آید، به محض این که یکی فکرش را از دیگری پنهان کند، جذابیت عشق از میان می‌رود و سعادت ویران می‌شود. خشم، بی انصافی، حتی شیطنت، قابل گذشتند؛ اما پنهان کاری عنصری بیگانه وارد عشق می‌کند که ماهیت آن را تغییر می‌دهد و پلاسیده اش می‌کند. آدلف بنژامن کنستان