صفورا

من خیلی سعی کردم، ناراحتی‌ها را از خودم دور کنم. به آنچه دارم و آنچه هستم، خشنود باشم، اما در این راه شکست خوردم. فکر کردم آدم‌ها، همانطور که آمده‌اند می‌روند و عشق و یادشان فراموش می‌شود. نمی‌دانستم که نمی‌روند و می‌مانند، ردشان می‌ماند. قلبشان را جا می‌گذارند، حتی اگر همه چیزشان را هم با خودشان بردارند و بروند. یاد آنها باعث رنج و عذاب ابدی می‌شود. چطور می‌شود همه چیز را فراموش کرد؟