مجموعه داستان خارجی
شاید برای هر کسی دست کم یک شهر وجود داشته باشد که دیر یا زود در آن با دختر مورد علاقه‌اش روبه رو شود. نمی‌دانم این خوب است یا بد که برای هیچ مردی ـ که عشقش را دیده ـ دوری یا نزدیکی آن شهر و سختی یا آسانی رفت و آمد به آن اهمیتی ندارد. دختر آن‌جاست و تنها همین مهم است.
صفحه نویسنده
جروم دیوید سالینجر
۲۱ رمان
جروم دیوید سالینجر نویسنده معاصر آمریکایی بود. رمان های پرطرفدار وی مانند ناتور دشت در نقد جامعهٔ مدرن غرب و خصوصاً آمریکا نوشته شده‌اند. اطلاعات اندکی دربارهٔ زندگی سالینجر منتشر شده است و او با توجه به شخصیت گوشه‌گیر خود همواره تلاش می‌کند دیگران را به حریم زندگی‌اش راه ندهد.
او در سال ۱۹۱۹ در منهتن نیویورک از پدری یهودی و مادری مسیحی به دنیا آمده است. در هجده، نوزده‌سالگی چند ماهی را در اروپا گذرانده و در سال ۱۹۳۸ هم‌زمان ...
دلتنگی‌های نقاش خیابان 48 (9 داستان)
سالینجر تنها نویسنده پس از جنگ در امریکاست که آثارش مورد استقبال همگان قرار گرفته. این استقبال نوعی عقب‌نشینی ادبی از آثار نویسندگان بزرگی چون هرمان ملویل، هنری جیمز و ویلیام فالکنر است؛ زیرا که آدم‌های آثار سالینجر بیش‌تر درون‌گرایانی هستند که خواننده به آسانی می‌تواند تصویر خود و معاصران خود را در آینه آن‌‌ها بازشناسد.
سالینجر در عین حال به ...
یادداشت‌های شخصی 1 سرباز
اگر ما به گذشته برگردیم، اگر مردای آلمانی به گذشته برگردن، اگر مردای بریتانیایی برگردن و اگر ژاپنی‌ها و فرانسوی‌ها و تمام مردای دیگه برگردن، نسل‌های بعدی همیشه محکومند که گرفتار هیتلرهای بعدی بشن. این جوری هیچ وقت پسرا از جنگ متنفر نمی‌شن و عکسای سربازا رو توی کتابای تاریخ نشون نمی‌دن و به اونا نمی‌خندن. اگر پسرای آلمانی یاد ...
این ساندویچ مایونز ندارد
جی دی سلینجر در زندگی‌اش فقط یک رمان و بیست و دو داستان کوتاه نوشته است. با این همه، جایگاه او در تاریخ ادبیات داستانی جهان، مهم است. او پس از موفقیت باور نکردنی رمان ناطور دشت کنج عزلت گزید و به نویسنده‌ای اسرارآمیز بدل شد.
این ساندویچ مایونز ندارد گزیده‌ی ده داستان کوتاه از سلینجر است.
مفقودالاثر، مفقودالاثر، مفقودالاثر. همه‌ش دروغه!... ...
دهانم قشنگ و چشم‌هایم سبز
«خوبه ولی مثل اون اتاقی که قبل از جنگ گرفته بودیم، نیست.
مردم خیلی بد شدن. همه‌جا پر از آدم‌های بی‌کلاس و بی‌فرهنگ شده. دیشب، تو سالن غذاخوری، آدم‌های میز کناری ما داهاتی داهاتی بودند.»
«چاره‌ای نیست. اینطور آدما زیاد شدنو کاریش هم نمی‌شه کرد.
راستی کفش‌های مخصوص رقصت خوب هستند؟»
«موریل، یه بار دیگه می‌پرسم- حالت خوبه؟»
«بله.مادر، برای نودمین بار، بله، خوبم.»