«مهپاره» شانزدهمین بخش از نسخه کهن متن مفصل سانسکریتی است به نام «جوهر اقیانوس زمان». در یکی از افسانههای قدیمی هندو آمده است که خدایان و اهریمنان با هم نشستند و بر آن شدند تا جوهر حیات جاویدان را به دست آورند. بدین منظور، به متلاطم ساختن اقیانوس شیر پرداختند. سپس، ادویه از گیاهانی بر آن پاشیدند و با اهرم کوه ماندارا آن را به هم زدند تا آنکه جوهر زندگی با چیزهای دیگر به دست آوردند. یکی از آنها ماه بود که آن را خدای گیاهان مینامند. در زبان سانسکریت، ماه و خورشید هر دو نرند، نه نر و ماده. شاعران هندو هر گاه بخواهند در آثار خود، ماه مادینهای به کار برند، قرص ماه را شانزده پاره میکنند و پارهای از آن را به نام «زن» برمیگزینند. از این رو است که زن زیبا را «مهپاره» گویند.