نام گل سرخ، سرگذشت شماری از دسته پدران مقدس را بیان می‌کند که خود را واسطه حق و خلق قلمداد می‌کردند. کسانی که خود را به دروغ پدر و برادر دیگران می‌خواندند، ولی به سادگی برادرها را می‌کشتند و داغ فرزندان را بر دل پدرها می‌گذاشتند. تیره روان‌هایی که خود را مردان خدا می‌شمردند ولی فرمان‌برداران مجسم ابلیس بودند. نام گل سرخ، سخن از ترک‌تازی جماعتی به میان می‌آورد که در پی کسب لذت و قدرت و به پیروی از هوا و هوس‌های نفسانی خون و آتش به پا کردند، خرافه و تعصب را مشوق شدند، همه‌کس و هم‌چیز را به تباهی کشاندند و چنان در طریق ضلالت و گمراهی پیش رفتند که اندیشمندان را به قیام واداشتند تا با الهام از یادمان‌های دیرینه سال‌ها و تحت تاثیر فرهنگ و تمدن زاییده ادیانی چون اسلام، عهد و زمان خود را به دوره نوزایی بدل کنند و قدرت از کف پیشوایان ریاکار بازستانند.
