چه نگون بخت است زنی که از بیخودی نوباوگی به خود میآید و خود را در خانهی مردی مییابد که مال و ثروتش را به پای او میریزد و با تمجید و ستایش او را به سوی خود جذب میکند، اما نمیتواند دلش را با شرارهی حیاتبخش عشق لمس کند و قادر نیست که روح او را از بادهی آسمانی که خداوند از دیدگان مرد به دل زن میریزد آکنده سازد.