رمان ایرانی
بازمانده
یک روز مقابل تمامی دیگران ایستادی و بر خواسته‌ات، و آن‌چه ایمانت بود پای فشردی. من نیز به دلگرمی آن ایمان و هر آن‌چه عشق تو تصور می‌کردم چشم به راهت ماندم، تو رفتی و آن‌چه از تو باز ماند لحظاتی بود که من چشم به آسمان داشتم.
آشیانی از حریر
پروانه عزیزم نمی‌دانم وقتی که نامه‌ام به دستت می‌رسد در چه اوضاع و شرایطی هستی اما خوب می‌دانم و مطمئنم که مرا به واسطه ندادن پاسخ به نامه‌هایت می‌بخشی زیرا نمی‌دانم تصور کنم کسی که با صبوری بی‌‌حد در تمام طول این سال‌ها بی‌آنکه پاسخی دریافت کند برایم نامه می‌داده فرد بی‌گذشت و نامهربانی باشد. راستش باید به حقیقتی اعتراف ...
بیتا
نیمی از زندگی در افسوس ای‌کاش‌های دیروز گذشت و من هر لحظه فقط با دل خوشی آرزوهای فردا سر کردم. می‌دانم... خوب می‌دانم تو نیز هم‌چون من لحظه‌ای از یک روز دل‌گیر اشتباهی کرده‌ای که سال‌ها باز هم مانند من به حسرت آن نشسته‌ای. دل من امروز آنقدر بزرگ شده که مثل دریا پاک است و به راحتی می‌بخشد و ...
آرام جان
می‌گویند که آدم‌ها
وقتی در کنار هم زندگی می‌کنند
زیر یک سقف
اگرچه از دو دنیای متفاوت و دور از هم
و حتی گاهی متضاد
راهی را آغاز کرده‌اند
اما کم‌کم شبیه یکدیگر می‌شوند
و کمابیش خصوصیات یکدیگر را می‌پذیرند
این یعنی صیقل خوردن آدم‌ها
و اگر دو نفر بدانند از زندگی چه می‌خواهند
روح و روانشان نیز در کنار هم
صیقل می‌خورد
و به آرامش می‌رسد:
آرامشی در روح
آرامشی در جان!
