مجموعه داستان داخلی
کابوسهای فرامدرن
... می‌روم روی یکی از نیمکت‌ها می‌نشینم. برای کتاب و مجله نمی‌نشینم یا برای فکرهایی که ته‌نشین شوند و عابران بیایند و بروند و ماشین‌هایی که همیشه می‌آیند و می‌روند. همیشه که دروغ است، خودم شب‌های زیادی دیده‌ام هیچ ماشینی نبود توی این خیابان یا توی خیلی از خیابان‌ها، حتی اگر این‌جا تهران باشد. تهران است. تهران نیست؟!...
1 سفر 2 لیوان چای آشغال و مسافری که شبیه تو بود
گفتم؛ یعنی خواستم بگویم، نمی‌دانم چه ولی هرچه خواستم بگویم نشد؛ حرفم نیامد. جاش سکوت آمد ماسید - لانه کرد توو حنجره‌ام. چندباری گفت: «الو الو. بفرمایید، با کی کار دارید - داشتید؟» حرفی - گفتی نزدم، نتوانستم بزنم. فقط صداش را، تن نرم - مخملی صداش را گوش داده - شنیدم. انگاری برا همین آمده زنگ زده باشم که ...
ته چشم‌هاش انگار مرگ دست تکان می‌داد
... دستت بر سر دخترکی‌ست که در چشم‌های زلال‌اش شرم هست و خنده و شیطنت؛ و نگاه تو به زنی‌ست که روبه‌روی‌ات نشسته، سر به زیر، گل‌های قالی را با انگشت می‌خراشد و نگاه‌ات به اشک‌هایی است که آرام آرام راه پیدا می‌کنند تا جایی که بتوانند قطره قطره بچکند روی گل‌های سرخ خراش خراش، و زن مانع چکیدن‌شان نمی‌شود. ...
