مجموعه داستان داخلی
1 سفر 2 لیوان چای آشغال و مسافری که شبیه تو بود
گفتم؛ یعنی خواستم بگویم، نمی‌دانم چه ولی هرچه خواستم بگویم نشد؛ حرفم نیامد. جاش سکوت آمد ماسید - لانه کرد توو حنجره‌ام. چندباری گفت: «الو الو. بفرمایید، با کی کار دارید - داشتید؟» حرفی - گفتی نزدم، نتوانستم بزنم. فقط صداش را، تن نرم - مخملی صداش را گوش داده - شنیدم. انگاری برا همین آمده زنگ زده باشم که صداش را بشنفم. آرامم می‌کرد - کرد. یک‌جور آب روی آتش بود - شد برام. هنوز داشت الو الو می‌کرد که گوشی را گذاشتم. از باجه درآمدم. رفتم سمت خیابان اصلی؛ ماشین گرفتم برا بیمارستان اعصاب که فرار کرده بودم ازش.
کابوس‌های فرامدرن
... می‌روم روی یکی از نیمکت‌ها می‌نشینم. برای کتاب و مجله نمی‌نشینم یا برای فکرهایی که ته‌نشین شوند و عابران بیایند و بروند و ماشین‌هایی که همیشه می‌آیند و می‌روند. همیشه که دروغ است، خودم شب‌های زیادی دیده‌ام هیچ ماشینی نبود توی این خیابان یا توی خیلی از خیابان‌ها، حتی اگر این‌جا تهران باشد. تهران است. تهران نیست؟!...
ته چشم‌هاش انگار مرگ دست تکان می‌داد
... دستت بر سر دخترکی‌ست که در چشم‌های زلال‌اش شرم هست و خنده و شیطنت؛ و نگاه تو به زنی‌ست که روبه‌روی‌ات نشسته، سر به زیر، گل‌های قالی را با انگشت می‌خراشد و نگاه‌ات به اشک‌هایی است که آرام آرام راه پیدا می‌کنند تا جایی که بتوانند قطره قطره بچکند روی گل‌های سرخ خراش خراش، و زن مانع چکیدن‌شان نمی‌شود. ...
