بر شخصیتهای آثار مدیانو بیقراری و احساس ناامنی حاکم است. آنها از هیچچیز مطمئن نیستند، نه از گذشتهشان، نه از حافظهشان، نه از احساساتشان و نه از زندگیای که تجربه میکنند. چون زبانههای آتشاند، هر طور که بشود، ادامه حیات میدهند. شخصیتهای او ساده، معمولی، خوابگرد، ماجراجو و به شدت تاثرآورند. آثار او بین رمانتیسم و سری نوار، بین آثار فیتس جرالد و ژرژ سیمنون در نوسان است و اغلب از راز و ابهام آکنده است، همانچیزی که مدیانو نتوانسته است با عبارتی بهتر از «امور باورنکردنی اجتماعی» توصیفش کند و عادیترین سرنوشتها را در بر میگیرد. این رمان نیروی خود را مدیون سبک روشن و دقیق نویسنده، همان «نوشتار پاکیزه»ای است که مبین ادبیات نیمه دوم قرن بیستم است. این سبک رمان را دلنشین و دردناک کرده است. با گزینش روایت به اول شخص، در نوسان بین حال و گذشته، مدیانو در روح دختری جوان نفوذ میکند و ما را به طرف کمک به او میراند، کاری که موقعیت ما به عنوان خواننده اجازه آن را به ما نمیدهد.