رمان ایرانی
امانت بیقرار
نگاهی به خانه سوت و کورمان کردم. چقدر دلگیر بود! محمد آدم بگو و بخند و پر سر و صدایی نبود... اما نبودش خیلی به چشم می‌آمد. حتی سکوت و آرامشش به زندگی‌مان روح می‌بخشید. چقدر دلم برایش تنگ شده بود...
یادم تو را فراموش
بعد از مدت‌ها، فرصت شد تا سری به دفترچه خاطراتم بزنم و نگاهی به تمام صفحاتش بیندازم. امسال پر از رنگ بود. نه خوب، نه بد. خوبی‌اش به این بود که زنده بودم و در کنار عزیزانم زندگی کردم. بدی‌اش هم به خاطر انتظار بود. بهترین سال و بهترین روز عمر من، زمانی است که خبری از خانواده دایی محسن ...
