مجموعه داستان داخلی
زرد خاکستری
در غبار می‌برندش. شانه‌های سنگین فرو افتاده. نه باد می‌وزد نه برف می‌بارد. تابوت کج و راست می‌شود. چهره‌های برافروخته. بوی خاک می‌آید. باران نمی‌آید. آفتاب نمی‌شود. پاهای پرشتاب. دور می‌شوند. سر بر می‌گردانم. پشته‌های خاک گورهای خالی. پس غبار دوچرخه سوار را می‌بینم. آهسته می‌گذرد. نه دور می‌رود. نه نزدیک می‌آید. می‌چرخد: می‌گردد: پشت شاخه‌های خشک پیدا و ناپیدا می‌شود. رو برمی‌گردانم. زرد خاکستری. خاکستری زرد.
خانه ابر و باد
حالا درد می‌آید. هنوز با فاصله‌های دراز می‌آید و می‌رود. هر بار تلخ‌تر و سنگین‌تر می‌شود. هر بار وحشیانه‌تر چنگ می‌اندازد. تنش هم انگار هر بار حساس‌تر و دردپذیرتر می‌شود. گوشت و پوستش انگار می‌خواهد هزار هزار بار، تا قیامت، از هم بدرد و پاره پاره بشود. با این همه هر بار امیدش کمی، فقط کمی، بیشتر می‌شود. هر چه ...
سگ‌ها و آدم‌ها
سر بالا می‌کنم. کلاغ نشسته بر سایبان سوراخ از جا نمی‌جنبد. سرم را پایین می‌اندازم. دستمال کاغذی مچاله شده را از جیب روپوش سیاه بیرون می‌آورم. زن چادر مشکی با دهان باز نگاهم می‌کند. رو بر می‌گردانم، مادربزرگ وقت و بی‌وقت می‌گوید:" هیچ‌کار خدا بی‌حکمت نیست، حتی قهر و غضبش..." صداهایی کهنه تکرار می‌شوند:" همین‌طور است که هر چیزی هم ...
