ناتالیا گینزبرگ در ایران نام شناختهشدهایست، اما در این کتاب با چهره دیگری از او آشنا میشوید. در نگاه اول به نظر غریب میآید که کسی بخواهد با همان رویکردی درباره یک فیلم بنویسد که درباره «پیری» یا «کودکی» یا «ایمان»... او در این نوشتهها هیچ قیدی را نمیّپذیرد: نقد میکند، خاطره تعریف میکند، عقایدش را توضیح میدهد... گینزبورگ از آن مرز باشکوهی عبور میکند که آن سویش ادبیات ناب قرار دارد. دیگر مهم نیست نویسنده از چه مینویسد. قرار نیست چیز یاد بگیریم. چنان مسحور نثر و قلم نویسنده میشویم که چشم میبندیم و میگوییم: «برو، نمیدانم کجا... هر جا که دلت میخواهد. فقط مرا هم همراه ببر.»