آرامگاه چاکر جالی سر راه نازیللی است. از آن به بعد دهاتیها قبر او را همچون آرامگاه اولیاء زیارت میکنند. به تصور آنها خاک مزار چاکر جالی دوا و داروی خیلی از دردها است. آنها میگویند خاک مزار او بیشتر دردهایشان را تسکین میبخشد از جمله: تب نوبه، سوزش و التهاب و ... خاک شفابخش. حال، سالهای سال بعد از مرگ چاکر جالی نیز دهاتیهایی که قصد عبور از این راه را دارند، از دور، از یک مسافت نیم ساعته با قدرت تمام فریاد میکشند: «افه چاکر جالی! افهی چاکر جالی! بگذار رد شویم. ما که غریبه نیستیم.»