رمان ایرانی
سوما
تنها در سکوت زیبای شب نگاه به آسمان ستاره باران داشت. امروز برایش خاطره‌ای از گذشته بود. شاد بود. بعد از رفتن محمد و خانواده‌اش عاطفه با تنی خسته پتویش را آورد و خیلی زود به خواب رفت. نیان هم به ظاهر خواب بود ولی سوما می‌دانست که او هم مانند خودش بی‌قرار است. هر چه تلاش کرد نتوانست بخوابد کلافه پتو را کنار زد و حالا ساعتی بود که تنها در سکوت شب روی پله‌ها نشسته و چشم به ستاره‌ها دوخته بود. هلال ماه در بین ستارگان و در پهنه آسمان مانند گهواره‌ای بود، گهواره‌ای نرم که ستاره‌ها برای خوابیدن روی آن با هم مسابقه داشتند.
غرور شیشه‌ای
باورهایش توسط دستان دختری که در دستان همسرش بود جان دادند و تمام رویاهایش نابود شدند به تلاش‌های بی‌حاصلش برای به دست آوردن قلب همسرش اندیشید و این‌که در این نرد عشق او باخته بود و این‌ها چیزهایی بود که قلب او را به درد می‌آورد و حالا او به قلبی شکسته و آرزوهای نابود شده آن خانه را ترک ...
کوچه‌های بی‌سایه
بگذار بیشتر از یک ناشناس، یک غریبه شاید به قواره کلماتی که از چشمانت می‌خوانم و حرف‌های ناگفته در سینه‌ات، بشناسمت.
بگذار تا همچون یک همراه، یک همسفر که سخت اعتماد می‌کند و دل می‌بازد همراهی‌ات کنم و اعتمادت را جلب نمایم.
می‌دانم از جایی آمده‌ای پر از دلشوره‌های هر روزه پر از زن‌شدن‌های زودهنگام و پر از نگاه‌های خریدارانه ...
