رمان ایرانی
جا ماندیم
مدت‌هاست افکار و دل‌نگرانی‌هایی را که در روز می‌توانستم با کار و مشغله‌های دیگر از خودم دور نگه دارم، شب‌ها با بدترین کابوس‌ها به سراغم می‌آیند. با نفس‌تنگی خودم را از میان اشباح خاطرات و رویا‌ها و حس‌های گمشده بیرون می‌کشم و به سراغ زونکن نوشته‌ها می‌روم.
بماند
در کنار خاکستر مردی بودم که انگار در کوزه قوز کرده باشد و با صدای ضعیف غبارگرفته‌ای بخواهد سر کوزه را باز کنم. نخ سرخ دور گردن کوزه را لمس کردم که با سه فنجان آمد و سینی را روی میز گذاشت. شیر چای لب‌پر زد و پرسید: ((چه کار می‌کردی؟)) گفتم: ((انگار صدا می‌زند. به گمانم چیزی می‌خواهد.)) ابروهاش ...
