رمان خارجی
سیمای مرد هنرآفرین در جوانی
چنانکه اغلب جویس‌شناسان معتقدند و در یکی از یادداشت‌های این کتاب نیز آمده است، " استیون ددالوس" همان جیمز جویس است و " چهره مرد هنرمند در جوانی" در واقع زندگینامه خودنوشت جویس است از دو‌سالگی تا حدود بیست‌سالگی یعنی تا زمانی که برای نخستین بار به پاریس رفت. نظریه ادبی جویس- که در بخش نهم رمان اولیس ضمن مباحثه پرشوری در کتابخانه ملی دوبلین به تفصیل بیان می‌شود ـ این است که هر اثر ادبی، حتی نمایشنامه‌ای شبه تاریخی مانند " هملت" اثر شکسپیر ـ در حقیقت زندگینامة خودنوشت پدید آورندة آن اثر است.
صفحه نویسنده
جیمز جویس
۱۴ رمان
جیمز آگوستین آلویسیوس جویس نویسندهٔ ایرلندی بود که گروهی رمان اولیس وی را بزرگ‌ترین رمان سده بیستم خوانده‌اند. اولین اثرش دوبلینی‌ها مجموعه داستان‌های کوتاهی است درباره دوبلین و مردمش که گاهی آن را داستانی بلند و با درون‌مایه‌ای یگانه تلقی می‌کنند.
جویس در خانواده‌ای متوسط در دوبلین به دنیا آمد. در مدرسه و دانشگاه دانش‌آموزی با استعداد بود. در اوایل دههٔ سوم زندگی به اروپای قاره‌ای مهاجرت کرد و در شهرهای تریسته، پاریس و زوریخ اقامت گزید. گرچه بخش بزرگی از ...
تبعیدی‌ها
نمایشنامه‌ی ”تبعیدی‌ها“ نخستین‌بار در مه 1918 منتشر شد، نمایشنامه‌ای که در زمان انتشارش چندان مورد توجه قرار نگرفت: عده‌ای آن را تنها تقلیدی از آثار ایبسن می‌دانستند و عده‌ای با مقایسه‌ی این نمایشنامه با دو رمان جویس، ”اولیس” و ”پرتره‌ای از مرد هنرمند در جوانی”، آن را اثری نه‌چندان جویسی قلمداد می‌کردند و عده‌ای نیز آن را ”زننده” یافتند. ویلیام ...
اولیس 1 (کتاب اول)
آخرین وداع بی‌نهایت تأثرآور بود، از مناره‌های دور و نزدیک صدای ناقوسِ مرگ لاینقطع بلند بود و همه را به تشییع جنازه می‌خواند و در گوشه و کنار محله‌های غم‌زده ده‌ها طبل پوشیده در نمد که صدای پوک توپ‌ها آن‌ها را قطع می‌کرد، ندایی شوم سر می‌داد. غرش کرکننده رعد و روشنایی‌کور کننده برق که این صحنه مرگبار را روشن ...
مردگان
"مردگان" آخرین و طولانی‌ترین داستان دوبلینی‌ها (1914) است که با داشتن 15،952 کلمه در حد رمان کوتاه هم به شمار می‌رود. این داستان به مضامین عشق و شکست و مرگ و ماهیت هویت می‌پردازد. تی. اس. الیوت "مردگان" را «یکی از بزرگ‌ترین داستان‌های کوتاهی که تاکنون نوشته شده» توصیف کرده است.
«روح گیبری‌یل به حیطه‌ای نزدیک شده بود که خیل ...
دوبلینی‌ها
دلم می‌خواست به اتاق بروم و به او نگاه کنم، اما جرات در زدن نداشتم. آهسته در سمت آفتابی خیابان راه افتادم، و همچنان که می‌رفتم، تمام اعلان‌های نمایشی را در پشت شیشه دکان‌ها می‌خواندم. به نظرم عجیب می‌آمد که نه من حالت عزاداری داشتم و نه روز، و من حتی از کشف احساس آزادی در خودم ناراحت شدم تو ...