تنها مایه آرامش تنگو این بود که محل کار پدرش فاصله قابل توجهی از خانه داشت. آنها در منطقهای مسکونی خارج از شهر ایچیکاوا زندگی میکردند و مسیرهای کاری پدرش همه در مرکز شهر قرار داشتند. حداقل اینکه تنگو میتوانست از جمعآوری حق اشتراک از خانه دوستانش پرهیز کند. با این حال گهگاه وقتی در مراکز خرید مرکز شهر راه میرفتند یکی از همکلاسیهایش وسط خیابان به چشمش میخورد. وقتی چنین اتفاقی میافتاد، پشت پدرش پایین میجست که متوجهش نشوند.