پیمان هوشمندزاده در مقام داستاننویس تجربههایی خاص و جدی داشته است. او بعدِ اقبالِ گسترده مجموعه داستانِ ها کردن در میانهی دهه هشتاد، چند کتابِ دیگر نیز منتشر کرد که هر کدام به نوعی امتدادِ مسیری بودند که او در ها کردن پیریزی کرده بود. جدیدترین مجموعه داستانِ او، روی خطِ چشم، شاملِ ده داستانِ کوتاه است که از منظرِ ساختاری به هم وابستگی دارند اما مستقل از هم خوانده میشوند. در داستانهای این کتاب جهانِ مرموز طنزآلود هوشمندزاده در رابطه با انسان و اشیا و مهمتر از همه در ایجازِ زبانیاش آشکار میشود. در هر داستان امری به ظاهر پیش پا افتاده کلِ متن را به تسخیرِ خود درمیآورد و موجب حرکتِ انسانش میشود به سوی نوعی مینیمالیسم در زندگی، مینیمالیسمی که در اعماقش جریانِ ممتدِ زیستن با بحران دست و پنجه نرم میکند و طنینِ آرام و درعینحال مؤثرش به آهستگی به گوش مخاطبِ هوشمندزاده میرسد. هر کدامِ این ده داستان درونمایهای بکر دارد که از ذهنِ نقیضهسازِ نویسندهاش برآمده است، درونمایهای که درش خونسردی راوی موج میزند و نیشخندش به جهان و ماجراهایش. و این شاید بزرگترین نفرینِ هوشمندزاده نویسنده است؛ پوزخندی که انگار بر جهانِ او ترسیم شده و مخاطبش را نشانه رفته است.