هرمیت در پاریس را اتوبیوگرافی ایتالو کالوینو برشمرده‌اند، منتها نه یک خودزندگی‌نامه‌ی مرسوم، بلکه قطعه قطعه که بعدِ مرگش کنار هم گذاشته شد تا بخش‌هایی از زندگی و نگاهِ او را به جهان روشن‌تر کند. به همین خاطر کتاب نوزده بخش دارد که در آن هم مثلاً پاسخ‌‌های کالوینو را می‌خوانیم به یک پرسش‌نامه‌ی عادی، هم خاطراتِ جذابِ سفرش به امریکا را. هم مقاله‌ی درخشانش درباره‌ی موسولینی و برخوردِ او با این دیکتاتور سیاه‌پوش را، هم روایتش را از استالین و درگیری‌های نسلش. کتابِ هرمیت در پاریس مملو از تکه‌های گوناگون فکر و زیستنِ این نویسنده‌ی پیشروِ ایتالیایی است. او که درباره‌ی تورین و دغدغه‌هایش می‌نویسد و در جایی دیگر از رابطه‌ی نویسنده با شهرش روایت می‌کند، بهناگاه سراغِ نیویورک می‌رود و آن‌جا را می‌ستاید و درعین‌حال پل می‌زند به سال‌های جوانی‌اش در ایتالیا. کتاب را همسرِ کالوینو تدوین کرده است و در آن بسیاری از اعتراف‌ها و احساس‌های نویسنده را به جهانی که در برش گرفته می‌توان مشاهده کرد. نویسنده‌ی بارونِ درخت‌نشین در این یادداشت‌ها، مقالات و تک‌نگاری‌ها بی‌واسطه با مخاطبانش سخن گفته و نشان داده که چگونه زیسته، چگونه نگاه کرده و حتا چگونه به سوی مرگ گام برداشته است.
His style is not easily classified; much of his writing has an air of the fantastic reminiscent of fairy tales (Our Ancestors, Cosmicomics), although sometimes ...
