به هر تقدیر، همچنان که در اشعار موجود در این کتاب خواهید دید، به نظر نمیرسد که شاعران فرهنگساز ایران آنگونه که رسالت هر اندیشمندی است توانسته باشند از دایره این گفته خردمندانه، سالم بیرون آمده باشند:«گرامی نداشت زنان را مگر آن که خود بزرگوار است و به ایشان اهانت روا نداشت مگر پست و فرومایه»