رمان ایرانی
قلبت را میبوسم
انگار که سراب بود. نمی‌دانم شاید هم خود واقعی‌اش بود دست بی‌جانم را بلند کردم و از دور چشم‌هایم را لمس کردم، اما راستش دیگر نای پذیرا بودنش را نداشتم. تنها لحظه آخر قدم‌های بلند و شتاب‌زده طاها و چشم‌های بی‌قرارش که مرا در آغوش می‌کشید دیدم، دست‌های حمایتگرش کمرم را محکم گرفته بود. دست‌های لرزانم را به یقه لباسش بند کردم. مردمک چشم‌هایش لغزیدند و نفس‌نفس‌زنان نگاهم کرد.
توبه گرگ
شتاب‌زده خود را به کنار ساحل رساند. عصبی و هراسان به سوی دریا رفت، موج‌های خروشان با شتاب مچ پاهایش را در بر گرفتند، دست‌هایش لرزش خفیف داشتند اما مگر در برابر لرز از دست دادن لیلی‌اش، مهم بود؟
دریای بیکران وسعتش به بزرگی قلب لیلی‌اش بود. آخ لیلی لیلی جانش کجا بود؟ تپش‌های قلبش دوتا یکی می‌زد... فقط خدا ...