فیلم‌نامه
وقتی می‌نویسم هیچ تماشاگری را در ذهنم ندارم. فقط می‌نویسم. در مورد مخاطب ریسک می‌کنم. این کاری است که از ابتدا کرده‌ام و فکر کنم که جواب داده است ـ به این معنا که می‌فهمم مخاطبی هست. اگر چیزی داشته باشی که بخواهی آن را به جهان بگویی، پس نگران خواهی شد که فقط یک چند هزار نفری ممکن است نمایش‌نامه‌ات را ببینند. بنابراین باید کار دیگری انجام دهی. معلم دینی بشوی، یا شاید هم یک سیاست‌مدار. ولی اگر نخواهی پیام خاصی به جهان بدهی، آشکار و مستقیم، فقط باید به نوشتن ادامه دهی و کاملا خشنود باشی. همیشه غافلگیر شده‌ام که کسی در ابتدا بیاید و فقط نمایش‌نامه‌هایم را ببیند. چون نوشتن آن‌ها کاری فوق‌العاده شخصی بوده است.
ضیافت و چند نمایشنامه دیگر
هیچ یک از نمایش‌نامه‌هایم را نمی‌توانم خلاصه کنم. هیچ یک را نمی‌توانم توضیح بدهم، به جز گفتن این که: همینه که اتفاق افتاده. همینه که گفتن. همینه که کردن. بعضی وقت‌ها از نوعی پافشاری درون ذهنم آگاهم. تصاویر، شخصیت‌ها، پافشاری می‌کنند که نوشته شوند. می‌توان دمی به خمره زد، تلفنی گرفت یا دور پارک دوید و گاهی هم در خفه ...
