رمان خارجی - فرانسه
آلبر کامو از سال 1935 تا هنگام مرگ مطالبی را یادداشت کرده که نام‌شان را گذاشته «دفترهایش». برای اشتباه نشدن با اثر دیگری به نام «دفترهای آلبر کامو»، عنوان «دفترچهها» را ناشر فرانسوی برای اثر حاضر برگزیده است. اثر حاضر شامل شش بخش از سال 1935 تا سال 1951 می‌شود. این یادداشت‌ها که طی شانزده سال به طور پراکنده و درباره اندیشه‌ها، خوانده‌ها، شنیده‌ها و رویدادهای گوناگون این سال‌ها نوشته شده‌اند، همان‌طور که مشاهده می‌شود، هیچ رشته و خط مشی خاصی ندارند که آن‌ها را با یکدیگر پیوند بدهند. کامو در نظر نداشته کتاب یا جستاری منسجم و یکدست بنویسد. به احتمال هر وقت و در هر موقعیتی فرصت پیدا می‌کرده، آن‌چه را به ذهنش راه می‌یافته یادداشت می‌کرده است.
صفحه نویسنده
آلبر کامو
۴۷ رمان
آلبر کامو (به فرانسوی: Albert Camus) (زادهٔ ۷ نوامبر ۱۹۱۳ - درگذشتهٔ ۴ ژانویه ۱۹۶۰). نویسنده، فیلسوف و روزنامه‌نگار الجزایری-فرانسوی‌تبار بود. او یکی از فلاسفهٔ بزرگ قرن بیستم و از جمله نویسندگان مشهور و خالق کتاب بیگانه است.
کامو در سال ۱۹۵۷ به خاطر «آثار مهم ادبی که به روشنی به مشکلات وجدان بشری در عصر حاضر می‌پردازد»[۴] برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد. آلبر کامو پس از رودیارد کیپلینگ جوان‌ترین برندهٔ جایزهٔ نوبل و همچنین نخستین نویسندهٔ زادهٔ قارهٔ آفریقا است ...
بیگانه
این رمان به ظاهر ساده است. و این را کامو به شدت احساس کرده است: یک ((اضطراب)) در تمام طول کتاب وجود دارد، حتی در لحظاتی که احساس می‌شود همه چیز دارد راحت می‌گذرد، خواننده کنجکاو می‌شود و وادار می‌شود در مورد تردیدهایش از خود سوال کند. انگار نویسنده خواسته است به او یادآوری کند که در این‌جا چیزی رازآمیز ...
یادداشت‌ها (4 جلدی)
در جستجوی ارتباط. هر نوع ارتباط. اگر می‌خواهم درباره انسان‌ها بنویسم، چگونه خود را از مناظر طبیعی جدا کنم؟ و اگر آسمان یا نور مرا جلب می‌کند، آیا چشم‌ها و صداهای کسانی را که دوست می‌دارم از یاد خواهم برد؟ هر بار عنصری از دوستی یا پاره‌هایی از محبت و عاطفه به من داده می‌شود، و نه هرگز خود محبت ...
تبعید و سلطنت
مرد خندید نمتو گفت : آها 000 فهمیدم پس اونجا همه اربابند.
نه این جور که نه اون جا نه کسی اربابه نه رعیت.
مرد لحظه‌ای اندیشید و این گونه نتیجه گیری کرد: یعنی نه کسی کار میکنه و نه کس رنج می‌کشه. درسته؟
نه میلیون‌ها نفر کار می‌کنند و رنج می‌کشند.
خوب 000 این‌ها رعیتند دیگه.
از این لحاظ درسته یک عده رعیت ...
سقوط
بین خودمان بماند، بنابراین بردگی، آن هم ترجیحا با لبخند، اجتناب‌ناپذیر است. اما نباید به آن اعتراف کنیم. کسی که نمی‌تواند از داشتن برده خودداری کند، آیا بهتر نیست که آن‌ها را مردان آزاد بنامد؟ اول برای رعایت اصول اخلاقی و سپس برای اینکه برده‌ها نومید نشوند. واقعا ما این غرامت را به آن ها بدهکاریم، مگر نه؟بدین ترتیب، آن‌ها ...
