رمان ایرانی
سیروان
آن‌قدر گفته می‌شود و تکرار تمامی حرف‌هایی که درباره‌ات می‌گویند که کم‌کم در ذهن خودت نیز می‌نشیند و باور می‌کنی پچ‌پچ‌های دیگران را که امروز با صدای بلندتر بر زبان می‌رانند. وقتی سخن نمی‌گویی، وقتی اعتراض نمی‌کنی احساس گناه بر وجودت مستولی می‌گردد و می‌شوی بنده همان حس گناه ناکرده! یا باید به جهنم قضاوت دیگران و زخم زبان همیشگی‌شان تن دردهی یا بخواهی برای زندگی و آینده بجنگی تا دیگران بدانند حرف‌ها و قضاوت‌شان منصفانه نیست و برایت ارزشی ندارد. زندگی آن روی خوش خوش را به کسانی نشان می‌دهد که برایش ارزش قائل‌اند وگرنه با تن دادن به آنچه دیگران می‌خواهند و آنچه در قضاوت‌های بی‌رحمانه می‌گویند فقط فرصت یک‌بار زیستن را خوب زیستن را از خود گرفته‌ای... همین!
در چشم من طلوع کن
همه می‌پرسند: چگونه شناختی‌اش؟
و من می‌گویم: در سخت‌ترین شرایط، آن هنگام که به قول قدیمی‌‌ترها دنیا از من برگشته بود، او پناهم شد و پناهش دادم.
امروز معنای آغازی دوباره را همراه با آن که نه تنها من بلکه تمامی مردم این سرزمین به او و مانند او می‌بالند، می‌فهمم.
من ارزش لحظه‌ای را که با تو زندگی در چشم من ...
با تو آرومم
وقتی خوب نگاه می‌کنم.
به تمامی بالا و پایین‌هایی که از سر گذرانده‌ایم.
می‌بینم زندگی به هیچ نمی‌ارزد، هیچ.
اما واقعیت تلخ‌تر آن است که.
چیزی ارزشمندتر از زندگی هم نداریم، هیچ‌چیز!
وقتی همین زندگی به تبی و آهی بند است.
تنها چیزی که برای ما باقی می‌ماند، رابطه‌هاست.
که در سختی‌ها، پایداری‌اش مشخص می‌گردد.
و تنها اندک دوستان واقعی ...