پرگنت

پرگنت مهردوران سخت و نفس‌گیر زندگی هنرمند، یعنی آشوب‌های ذهنی در آستانه چهل‌سالگی ایبسن، را بر پیشانی دارد، دوره‌ای که در آن بیشتر اندیشمندان به راه‌های رفته و نرفته می‌نگرند، دو دل می‌شوند و، همانند پرگنت، به حراج و خانه‌تکانی فکری خود می اندیشند. حمله به ملی‌گرایی خودپرستانه و انزواطلبانه نروژی‌ها، آن هم در بافتی از آئین‌ها و افسانه‌های مردمی کشورش و بی‌شکیبی جوانی مانده در بند سنت‌های پوشالی دست به دست هم دادند تا ایبسن از افسانه پرکنت نمایش‌نامه‌ای بسازد و به هم‌وطنانش بفهماند ادبیات و شعر یعنی چه. او به بیورنسن یادآوری کرده بود که «(پرگنت) شعر (به معنای ادبیات مدرن) است؛ و اگر هم نباشد، چنین خواهد شد. مفهوم شعر و ادبیات در مملکت ما، نروژ، باید بر اساس این کتاب شکل بگیرد.»