نمایش‌نامه
در این نمایش‌نامه که ایبسن آن را در سال 1879 نوشته است ‹‹نورا›› زن جوان زنده‌دل و پر نشاطی است که برای نجات شوهر خود ‹‹هلمر›› از یک بیماری سخت و خطرناک، و تحصیل مخارج مداوای او، پنهانی از شوهر، امضای پدر خود را برای گرفتن وامی جعل می‌کند. اگر پدرش ناگهان نمرده بود مسلما حاجت او را بر می‌آورد و پول مورد نیاز او را به او تسلیم می‌کرد. ‹‹کروگستاد›› وام‌دهنده، کارمند بانکی است که مدیریت آن به عهده هلمر واگذار شده و هلمر با سابقه آشنایی به ذات خبیث کروگستاد در صدد اخراج او از بانک برآمده است. کروگستاد پس از اطلاع از این موضوع...
صفحه نویسنده
هنریک ایبسن
۲۶ رمان
Henrik Johan Ibsen was a major Norwegian playwright largely responsible for the rise of modern realistic drama. He is often referred to as the "father of modern drama." Ibsen is held to be the greatest of Norwegian authors and one of the most important playwrights of all time, celebrated as a national symbol by Norwegians.His plays were considered scandalous to many of his era, when Victorian values of family life and propriety largely held sway in Europe and any challenge ...
زمانی که ما مرده‌ها بیدار می‌شویم (1 پی‌نوشت نمایشی در 3 پرده) نمایش‌نامه
هنریک ایبسن، نمایش‌نامه‌نویس و سراینده نروژی، زاده سال 1828، از بزرگ‌ترین ستاره‌های سپهر هنر و اندیشه همه جهان و همه زمان‌هاست.
استاد پیکرتراش روبک، در واپسین نمایش‌نامه ایبسن «زمانی که ما مرده‌ها بیدار می‌شویم»، دست به چکش و تیشه برده و به کار و پیکار با سنگ سخت درآمده تا هنر و نمادی از زیبایی و پاکی بیافریند؛ اوی هنرمند ...
دشمن مردم (نمایش‌نامه‌ای در 5 پرده) نمایش‌نامه
هنریک ایبسن، نمایش‌نامه‌نویس و سراینده نروژی، زاده سال 1828، از بزرگ‌ترین ستاره‌های سپهر هنر و اندیشه همه جهان و همه زمان‌هاست. «دشمن مردم»، چهارمین نمایش از نمایش‌نامه‌های مدرن ایبسن، داستان آب آلوده یک شهر است، آبی که هر چند هم نوشیدنش بیماری‌زاست و هم شست و شو با آن، به بهای گران به خودی و بیگانه، به بیمار و نابیمار، ...
پرگنت
پرگنت نشان می‌دهد که ایبسن ‹‹ضد- قهرمان››های بایرن را خوب می‌شناخته است. اینان یتیمانی بودند که با چشم‌های گشاده بر روی ‹‹پل آه›› رو به دروازه‌های یاس روزگار می‌ایستادند و به تکرار زندگی می‌نگریستند، گاه چون چوب پنبه‌ای بر گرداب آن سرگردان می‌ماندند و گاه نیز از تمامی وجود خویش مایه می‌گذاشتند...