رمان ایرانی
شب عروسی من
وقتی ذهن انسان مثل زلزله‌نگاری خطاناپذیر کوچک‌ترین نامردی‌ها را ثبت می‌کند، وقتی تمام رنج‌های دیروز، به تقویم امروز انسان سنجاق می‌شود، وقتی قطرات ریز و تند باران مصائب نمی‌گذارد مناظر آن سوی پنجره فردا دیده شود، موافقت با روزگاری که سر ناسازگاری دارد، بهترین راه سرکوب آن است.
صبر بلند
از پنجره اتاق کارم بخشی از ساختمان شما پیداست. هوا خنکای باران دارد و کمی مه گرفته است. کوه در دوردست‌تر در هوای پیش بارانی، پوسته تیره‌ای آن را پوشانده. هوا در شک میان باریدن و نباریدن، زمین و زمان را به انتظار خود سرگردان کرده، میان طراوت و خشکی، میان آمدن و نیامدن، میان رسیدن و نرسیدن. حالا ایستاده‌ام ...
چه زود دیر شد جلد2(2جلدی)
بی‌تا بهت‌زده و از رمق رفته گفت:«اگر بزنم تو چه کار می‌کنی؟»
ـ فرار می‌کنم. تو همین را می‌خواهی، نه؟
برق شرربار نگاهش بی‌تا را در جا خشک کرد. با صدایی شکسته گفت:
ـ پس تا فریاد نزده‌ام و آبرویت را نبرده‌ام برو.
ـ من دوستت دارم. با من این جوری رفتار نکن! بد می‌بینی‌ها!
ـ من... من از تو متنفرم. برو گمشو دیوانه احمق!...