رمان ایرانی
قصه تنهایی
«قصه تنهایی» تنها قصه‌ای است که تمامی انسان‌ها به نوعی آن را خوانده و تجربه کرده‌اند. ممکن است شما برای اولین بار باشد که کتابی را می‌خوانید البته اگر بخواهیم از کتاب‌های درسی بگذریم. اما حتما برای یک‌بار هم که شده کتاب قصه تنهایی را خوانده‌اید. من می‌دانم. مگر می‌شود سالهائی از عمر را گذراند و در بعضی لحظات تنها نبود. می‌گویند انسان تنها به دنیا می‌آید و تنها از دنیا می‌رود. چه کسی می‌تواند بگوید همیشه با جفت خویشتن بوده است. بعضی‌ها حتی در تمامی عمر نیز نمی‌توانند جفت خویشتن را پیدا نمایند و این چه قدر غم‌انگیز است...
کوچ غریبانه
با رنج‌ها کنار می‌آمدم، به سرزنش‌ها و خشونت‌هایش تن داده بودم. چرا که تنها به قاضی رفته بودم و خود را گناهکار می‌دانستم. غافل از این‌که گناه من نبود، از او بود، از مادرم...!
در این تنگنا و تاریکی نگاهی مهربان، تسکین‌دهنده دردهایم بود.
لبخندی دلنشین گرمی‌بخش وجود خسته‌ام و دستان یاری‌دهنده‌ای تنها دل‌خوشی‌ام در لحظه‌های سخت زندگی.
می‌دانستم که عاقبت او، ...
قلب طلایی
تحت تأثیر حرف‌های آقای کاشانی، فشار بغض لحظه به لحظه بر گلویم بیشتر می‌شد و دیگر اشک هم چاره‌ساز نبود. در همان حال گفتم: عمو جان من مطمئنم که مهرداد زنده است. دلم گواهی می‌دهد که هیچ اتفاقی برای او نیفتاده، به احتمال قوی او در نقطه‌ای از خاک عراق فرود آمده و عراقی‌ها او را به اسارت گرفته‌اند...
