رمان ایرانی
کوچ غریبانه
با رنج‌ها کنار می‌آمدم، به سرزنش‌ها و خشونت‌هایش تن داده بودم. چرا که تنها به قاضی رفته بودم و خود را گناهکار می‌دانستم. غافل از این‌که گناه من نبود، از او بود، از مادرم...! در این تنگنا و تاریکی نگاهی مهربان، تسکین‌دهنده دردهایم بود. لبخندی دلنشین گرمی‌بخش وجود خسته‌ام و دستان یاری‌دهنده‌ای تنها دل‌خوشی‌ام در لحظه‌های سخت زندگی. می‌دانستم که عاقبت او، ناجی من از گرداب غصه‌هاست. چه خوش خیال...! غافل از بازی سرنوشت...
گناه عشق
لب‌های احمد شروع به لرزش کرد، دست‌هایش نیز می‌لرزید، حال عجیبی داشت. خودش هم نمی‌دانست چرا این‌طور با تمام وجود می‌لرزد. انگار این وجدانش بود که او را مواخذه می‌کرد. اشک‌هایش بی‌اختیار سرازیر شد، از زمانی که خود را می‌شناخت، اولین بار بود که رطوبت اشک روی گونه‌هایش را حس می‌کرد. گویا کلام زهره، ندایی بود که وجدان به خواب ...
قلب طلایی
تحت تأثیر حرف‌های آقای کاشانی، فشار بغض لحظه به لحظه بر گلویم بیشتر می‌شد و دیگر اشک هم چاره‌ساز نبود. در همان حال گفتم: عمو جان من مطمئنم که مهرداد زنده است. دلم گواهی می‌دهد که هیچ اتفاقی برای او نیفتاده، به احتمال قوی او در نقطه‌ای از خاک عراق فرود آمده و عراقی‌ها او را به اسارت گرفته‌اند...
